Vandaag zijn we 1 jaar getrouwd. Onze trouwdag lijkt als de dag van gisteren maar voelt ook als een totaal ander leven. Op die fantastische dag lachte het leven ons toe. We vonden elkaar midden in Afrika en wisten vanaf de eerste dag dat het goed zat. Precies 2,5 jaar na die eerste ontmoeting, op een stralende zomerdag, gaven we elkaar het ja-woord ten overstaan van onze families en vrienden. Nog geen maand later ontdekte ik dat ik zwanger was. Het leven was mooi. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond.
We zijn met mijn ouders twee weken in Zuid-Frankrijk en m’n moeder heeft taart gebakken. Een vakantie die al geboekt was en waar we enorm naar hebben uitgekeken. Samen met ons kleine mannetje lekker badderen in het zwembad en met de wandelwagen slenteren door de oude straatjes van Nîmes. Het mocht niet zo zijn. We zijn er, maar echt genieten doet niemand van ons. Het is heet, we zijn moe en we hebben nergens zin in. De stilte van Hugo’s afwezigheid is zo pijnlijk, dat ik me afvraag wat ik hier doe. Ik had gehoopt wat afleiding te vinden, maar ik mis mijn kleine mannetje meer dan ooit.
Negen maanden na die onvergetelijke dag was ik uitgerekend. Hij ging voorbij, maar er gebeurde niets. Pas een paar dagen later braken mijn vliezen. De bevalling kwam niet op gang, dus uiteindelijk belandde ik in het ziekenhuis. Vol verwachting meldden we ons bij de ingang en met de maxi-cosi in de hand liepen we nietsvermoedend de afdeling verloskunde op. Een helse dag later kwamen we terug op diezelfde afdeling. Met onze zoon. Stil geboren.
We eten taart en ik voel me vreemd. Geluk en gemis liggen zo dicht bij elkaar. Ik ben gelukkig met mijn fantastische man. Ik ben nu nog meer overtuigd van mijn ja-woord dan een jaar geleden. Maar het gemis van onze zoon is zo intens. We besluiten om te proberen er een mooie dag van te maken en we gaan naar Nîmes. Zonder kinderwagen. We branden een kaarsje in de kathedraal en gaan naar een concert in de oude arena. Het is druk en we zitten behoorlijk krap. Het maakt me allemaal niet uit. Het is alsof ik er wel ben maar ook weer niet. De muziek is magisch en de weerkaatsing in de Middeleeuwse arena is geweldig. Het is betoverend mooi, angstaanjagend en verdrietig tegelijk. In het donker rijden we terug naar ons gehuurde huis, waar niets dan stilte op ons wacht.
Vreugde en verdriet vechten om voorrang. Deze dag had er zo anders uit moeten zien. Deze vakantie had er zo anders uit moeten zien. 1 jaar getrouwd en nog een heel leven voor ons. Maar zo mooi als het er een jaar geleden uitzag, zo mooi zal het nooit meer worden.
Hiske Kuilman is 33 jaar en moeder van Hugo*, Hanna en Juul. Hugo werd volkomen onverwacht stil geboren na een voldragen zwangerschap van 41 weken.