Blog

Het is niet goed, maar het is goed zo

Vanochtend realiseerde ik mij ineens iets toen ik plaatsnam achter mijn computer. Met mijn dampende kop koffie in mijn hand kwam ineens het besef dat het dit jaar alweer vijf jaar geleden is dat Ivy geboren werd.

Er is veel veranderd in deze vijf jaren. Naast dat ik nog tweemaal moeder heb mogen worden, ben ik enorm gegroeid als persoon. Het accepteren van Ivy’s overlijden ging moeizaam, maar ik kan nu zeggen dat het voor iedereen in het verhaal écht beter is dat ze vanaf haar wolkje naar ons kijkt. Een baby die met 24 weken geboren wordt is echt nog heel erg klein en hoewel er altijd wonderlijke dingen gebeuren, blijft de kans op complicaties groot. De weg naar dit besef was niet gemakkelijk; ik heb uren doorgebracht op de het wereldwijde web, zoekend naar research papers van allerlei hooggeleerde artsen en specialisten, zoekend naar iets wat het makkelijker zou maken om te dealen met dit verlies. Stukje bij beetje kwam ik dichter bij dat punt: het is niet goed, maar het is goed zo.

Het gemis is niet langer allesoverheersend

De rouw voelt minder rauw, de scherpe randjes zijn er vanaf. Dat wil niet zeggen dat ik haar niet mis, integendeel. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan haar denk. Maar het gemis is niet langer allesoverheersend. Er is ruimte voor meer: we vieren haar verjaardag met de kindjes. Ze mogen een taartje uitkiezen in de winkel (vaak zijn dat slagroomsoesjes met chocolade), ze mogen hun favoriete drinken halen (een pakje limonade) en daarna mogen ze thuis een klein cadeautje uitpakken. Zo is op Ivy’s verjaardag alles aanwezig: slingers, taart, limonade en cadeaus. Ivy is er ook bij, maar anders.

Vijf jaar geleden was alles anders

Ik voelde me schuldig als ik plezier maakte, vond het moeilijk om te genieten van dingen, was enorm jaloers op alle moeders die hun kindje wel konden zien opgroeien, kon in tranen uitbarsten als ik in de supermarkt zwangere vrouwen tegenkwam, of mensen met kleine baby’s. Ik heb zelfs een periode elke zwangere persoon die ik volgde op social media verwijderd, ik kon het niet aan. Nu weet ik dat het er allemaal bij hoort, dat al deze gevoelens helemaal normaal zijn, maar toen haatte ik mijzelf omdat ik dit allemaal zo voelde.

Met wat ik nu weet, zou ik dingen toen anders doen

Het verdriet was groot en ik had iemand nodig die zacht was, mild, bemoedigend. Ik was niet die persoon voor mezelf, ik was hard voor mezelf (“stel je niet zo aan”), ik haatte mijn lichaam (“je hebt zelf je baby vermoord, het is je eigen schuld”) en al deze dingen stonden het helingsproces enorm in de weg. Pas toen ik dit los kon laten was er plek voor meer dan de wrok en haat die ik voor mezelf voelde, er was plek om Ivy te laten leven in mijn hart en om manieren te vinden om haar deel te laten zijn van ons gezin zonder dat het alleen maar verdrietig voelt.