Blog

Een baby, een stille baby…

Totaal onverwacht werd ik moeder van een overleden baby. Niets was meer zoals het was. Ik niet, het leven niet. Hoe moest ik ooit het leven, het werkende leven weer aangaan? Ik schreef regelmatig een mail naar mijn collega’s. Ik weet niet meer met welk doel of met welke reden. Ik weet wel, dat het mij hielp en mijn collega’s.

Augustus 2011

Lieve collega’s,

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen… woensdagnacht om 5.10 uur braken mijn vliezen en begonnen de eerste weeën zich aan te kondigen. Een mooi iets…binnen 24 uur zouden we papa en mama worden. De weeën kwamen al goed op gang. Niels hield alles goed in de gaten en vervulde zijn taak zo mooi. Masseren van de rugweeën, het bijhouden van de frequentie en hoe lang de weeën aanhielden. Om half zes ’s avonds kwam de verloskundige nogmaals en had ik drie centimeter ontsluiting. Zij twijfelde sterk of onze dochter niet in een stuit lag, waardoor we naar het ziekenhuis moesten.

In het ziekenhuis bleek dit het geval en kregen we de keuze: een keizersnede of natuurlijk bevallen. Natuurlijk bevallen was mogelijk, ze zou net iets meer dan zes pond wegen. Ik had nog energie voor tien en ben zelf groot. Dit bleek tijdens de bevalling ook (ik had ondertussen bij zes cm ontsluiting wel een PCA pomp gekregen). Onze dochter is na 45 minuten persen geboren. Tijdens de bevalling had ze een mooie hartslag van rond de 160. Eenmaal geboren deed Fiene niets.

Opstartproblemen, dacht men en hoopte dat zij met een beetje zuurstof geholpen zou zijn. Al snel stonden er wel tien artsen om haar heen en wij hoorden haar maar niet.

Voor mijn voeten is zij 1,5 uur gereanimeerd. Ik was verdoofd en moe en heb niet alles meegekregen. Alleen de angst van de artsen in hun ogen, onze dochter die geen geluid maakte en Niels die het al zo snel door had dat het niet goed was. Doordat ik zo moe en zo verdoofd was, kon ik er gewoonweg niet voor hem zijn…

Ik hoorde ze zeggen: “Links geen ademruis, rechts weinig, geen pols, geen hartslag.” Maar ik wist: mijn meisje is sterk… dit gaat goed komen. Maar dat kwam het niet. Ze hebben zo hun best gedaan en zo hard voor haar gevochten, maar onze Fiene kon het niet. Ze heeft nooit zelfstandig geademd, geen pijn gehad en is zo mooi! Zo mooi… echt zo volmaakt, zo klein, Niels zijn oren en zijn mond, mijn neus.

Het is zo fijn om bij haar te zijn, ze ziet er zo mooi en vredig uit.

Thuis krijgen we onwijs veel aandacht! Kaarten, e-mails, sms-jes, telefoontjes, bloemen en ga zo maar door. In eerste instantie wisten we niet wat we wilden, maar aandacht is zo fijn! Er komen veel vrienden en familie langs. Dus als jullie willen bellen mag dat altijd. Heb ik geen tijd of behoefte dan neem ik niet op. Probeer het later dan nog een keer, want terugbellen vind ik nog moeilijk.

Woensdag is om 12.00 uur in Almere Haven de begrafenis van Fiene. Een begraafplaats 1 km van ons huis. Een fijne gedachte dat zij zo dicht bij ons is. De kaarten worden morgen gepost, maar ik weet niet of ze op tijd op de afdeling aankomen. Een aantal personen zal ik persoonlijk een kaart sturen, maar weet dat iedereen welkom is! Aan diegenen die willen komen vragen we een vrolijke bloem voor Fiene mee te nemen. Daarnaast zouden wij het heel erg op prijs stellen als jullie in vrijetijdskleding komen met een roze accent.

Veel liefs, Fleur.