Noah werd stil geboren op 8 januari 2019 na een zwangerschap van 23+5 weken. Een infectie in de placenta was de boosdoener en het had, zoals ze nu zeggen, niet voorkomen kunnen worden.
Wekenlang heb ik gehuild, maandenlang dacht ik dat het nooit meer ‘goed’ zou komen. Maar er kwamen betere dagen. Dagen dat ik weer durfde te denken aan opnieuw proberen zwanger te worden, ondanks het gemis, de onzekerheden, de angsten.
Januari 2020 was de maand waarin ik verhuisde, samen met de vader van Noah, naar een nieuwe woning met het volle vertrouwen dat dit het huis was waar wij een ‘brusje’ zouden laten opgroeien. Bijna 1,5 jaar lang werkten we ernaartoe om het huis te maken zoals we voor ogen hadden. Ondertussen kwam maand na maand de teleurstelling dat ik niet zwanger werd, ondanks alle positieve ovulatietesten en het ‘huiswerk’ van de gynaecoloog. Haalde dat de romantiek weg? Ja, maar we wisten waarvoor we het deden. Tenminste, dat dacht ik.
The day that changed my life
In mei 2021, op de dag na Moederdag, veranderde mijn leven totaal. Het was ‘the day that changed my life’. De vader van Noah gaf aan niet meer verder te willen met onze relatie en daar heb je als ‘tegenpartij’ maar mee te dealen. Ik heb wekenlang gehuild, amper geslapen en gegeten en dat heeft geduurd totdat mijn ex, exact een maand later, tekende voor zijn nieuwe woning. Ik had in die maand hoop gehouden dat het weer goed zou komen, vooral na alles wat wij al hadden meegemaakt. Maar ik had ook met mezelf afgesproken dat als er ergens definitief voor getekend zou worden, dan was het klaar en was er geen weg meer terug. Vanaf dat moment ging het stapje voor stapje beter en op het moment dat hij, weer exact een maand later, vertrok naar zijn nieuwe woning ging het nog beter. Ik stortte mij op sporten en gezonde voeding (ik was na de stilgeboorte van Noah gaan emotie-eten en kwam bijna 20 kilo aan) en kwam zo gigantisch goed in m’n vel te zitten! Ik kan en durf te zeggen dat ik trots ben op mezelf.
Vanaf september begon een zware periode. In september 2018 had ik de positieve test van Noah in mijn handen. Mijn zwangerschap was niet gemakkelijk. Ik had bekkeninstabiliteit en hoge bloeddruk en van week 5 tot en met week 16 was ik elke dag, de hele dag, misselijk. Ik herbeleef bepaalde momenten, ook door herinneringen van Facebook en Instagram. Ik vond, ondanks de kwalen, mezelf een bloedmooie zwangere vrouw en ik hoopte zo de afgelopen 2 jaar dat ik dat gauw weer mocht voelen, maar helaas …
Ik voel dat ik nooit alleen ben
De scheiding is sinds afgelopen november helemaal rond en ik kan alleen maar zeggen dat ik op dit moment écht happy ben. Ik kan ook weer zeggen dat het “goed” met mij gaat en het nog menen ook (dat is iets wat tot voor kort niet lukte, vooral niet sinds de stilgeboorte van Noah). Ik leef mijn nieuwe leven, ik ben gaan inzien wie mijn echte vrienden zijn, aan welke familieleden ik echt wat heb en leer nieuwe, lieve mensen kennen. Ik voel dat ik nooit alleen ben, want Noah is altijd bij mij en zo voelt het écht.
Noah zijn jaardag komt eraan en dat vind ik enorm spannend. Voorheen bracht ik die dag door met zijn vader en wist ik dat ik mij niet sterker voor hoefde te doen dan dat ik mij voelde. Verdriet, boosheid, liefde, alles tegelijk; het kon allemaal omdat het voelde alsof de ander mij begreep doordat we hetzelfde hebben doorgemaakt. Nu zal ik deze dag doorbrengen met iemand anders, die mij door dik en dun steunt. Het zal wel anders zijn, niet per se slechter, want misschien word Noah zijn 3e jaardag wel de mooiste tot nu toe. Maar misschien zal ik ook het gevoel hebben dat ik mij sterker moet voordoen dan ik mij eigenlijk voel, waardoor ik niet de dag kan laten zijn zoals die oprecht voelt.
“Soms voel ik mij een tikkende tijdbom”
Wat ik nog spannender vind, is de aanloop naar zijn jaardag toe. Die periode was afgelopen jaren veel zwaarder dan de jaardag zelf. De afgelopen maanden ben ik enorm veranderd (in positieve zin), maar ik heb ook weer een muur om mij heen gebouwd, uit zelfbescherming. Ik ben enorm gekwetst het afgelopen jaar en dat haalt een stukje onzekerheid uit het verleden naar boven. Dat, samen met het gemis van Noah, zorgt ervoor dat ik me soms een tikkende tijdbom voel. En ik heb er geen controle over wanneer die gaat ontploffen. Ik hoop alleen dat ik op dat moment omgeven ben met liefde, van iemand die niet schrikt, wegrent of afstand neemt. Op dit moment breng ik mijn vrije tijd door met mensen die ik (wil) vertrouw(en) en ik hoop dat mijn vertrouwen niet beschaamd zal worden na mijn emotionele ontploffing. Ik weet dat die binnenkort komt en ik weet dat die uitbarsting mij enorm zal opluchten. Maar wil absoluut niemand meer verliezen en daar ben ik soms bang voor.
Hoop
Dan is er nog een stukje hoop. Hoop op een ‘brusje’. Hoop dat het mij ooit nog gegund is om een zwangerschap mee te maken zonder te veel gedoe, een gezond kindje in m’n armen. Het liefst natuurlijk met de man die dit geluk met mij wil delen en die ik voldoende vertrouw om dit ‘avontuur’ met mij aan te gaan. Voor mezelf heb ik een plan B moeten maken, zo heb ik rust in mijn hoofd en durf ik te zeggen dat “het goed komt”.
Ik word in februari 32 jaar en ik had voor mezelf de grens gesteld dat als ik voor mijn 35e niet heb gevonden/gevoeld wat ik zo hard wens bij een man, dan ga ik het avontuur voor een ‘brusje’ alleen aan. Maar, ik kan op dit moment zeggen dat ik een hele lieve man heb leren kennen waar ik het heel leuk mee heb en onderwerpen zoals een Noah en een ‘Brusje’ mee heb besproken en vertrouwen heb in de toekomst, met Noah altijd op mijn schouder, als beschermengel en raadgever.