Mijn oma, mijn lieve oma
De oma van mijn collega is op oudjaarsavond overleden.
Een aantal dagen na de begrafenis appen we over het werk en over de kinderen. Ik vraag haar hoe het nu met haar gaat. Oma, haar lieve oma die altijd in haar leven was. Die op haar heeft gepast en fijne momenten met haar heeft beleefd en heeft gedeeld. Het is gek en verdrietig.
Haar oma heeft ook een kindje verloren, vertelt ze. Vroeger mocht daar niet over gepraat worden, pas de laatste jaren deed zij dat.
Ik merk dat mijn ademhaling stokt en dat mijn ogen nat worden. Ik begin een klein beetje te trillen. Ik moet er niet aan denken dat ik niet over Fiene had mogen praten, dat ik geen foto’s van haar in huis had mogen hangen en dat ik niet had mogen zeggen dat ik moeder ben van vier kinderen.
Mijn eigen oma belde een paar dagen na de begrafenis van Fiene. “Hoe is het Fleur? Ben je al naar de supermarkt geweest?” “Nee oma, ik ben nog niet naar de supermarkt geweest. Papa haalt voor ons de boodschappen en komt ’s avonds vaak nog eten brengen, omdat ik gewoon niet weet wat ik moet eten. Elke dag denk ik: ‘vandaag ga ik koken, vandaag ga ik boodschappen doen’, maar het lukt niet, oma. Ik bel papa dan op en zeg dat ik niet weet wat ik eten moet.” “Geen zorgen lieverd ik heb al extra gekookt en kom het zo brengen.”
Mijn oma verloor haar zoon Frans, toen hij 21 jaar oud, was bij een verkeersongeluk. Ik was nog niet eens geboren. Zo uit het niets verloor zij een van haar acht kinderen. Ook zij was nooit meer compleet, ook zij was voor het leven getekend.
Mijn oma werd door het overlijden van Fiene in één klap mijn lieve, onmisbare oma. Oma begreep mij zonder veel woorden, oma gaf advies dat altijd klopte. “Ga vandaag maar boodschappen doen Fleur. Ga samen en het mag ook in een andere stad. Ga op pad, ga je dingen doen. Of je het nou nu of volgend jaar doet … het blijft altijd moeilijk, lieverd. Dan kan je het maar beter gelijk doen.”
Die lieve oma’s, hoe kunnen ze gemist worden? Terwijl we aan het appen zijn denk ik aan het gesprek dat ik ooit met iemand had, een paar jaar na Fiene. Zijn moeder zei vlak voor haar overlijden: “Het is goed zo, ik mag eindelijk naar mijn zoon.” Ook haar zoon overleed veel te jong. Nooit mocht er over gesproken worden, nooit hing er in huis een foto.
Dat kan niet, dat mag niet en maakt zoveel meer kapot dan nodig is.
De tranen lopen over mijn wangen, om alle oma’s die gemist worden. Om alle ouders die vroeger niet mochten praten over hun overleden kind.
Over Fleur
Fleur de Wilde -van Schalkwijk (1983): is getrouwd met Niels en samen zijn zij de trotse ouders van Fiene* (2011), Lif en Sef (2012) en Ferre (2017). Fiene* overleed kort na de bevalling aan, wat later bleek, een aangeboren longafwijking. Werkt als schoolmaatschappelijk werker binnen de Jeugdgezondheidszorg, is dol op koken, sporten en fotograferen.