Blog

Drieënhalf jaar geleden en nog steeds doet het pijn. Ik mis je en ik wil dat je bij me bent. Bij ons. Drieënhalf jaar geleden, en nog steeds vraag ik me dagelijks af hoe het zou zijn, hoe jij zou zijn. Met je zachte krullen en oogjes die zo op die van je vader lijken.

Dichte oogjes, want open zag ik ze nooit.

Drieënhalf jaar geleden en nog steeds ben ik de moeder van een dode baby, en dat gaat nooit meer over. Voor altijd moet ik missen, want voor altijd moet ik zonder jou…

Toen ik hoorde dat het hartje van Boris niet meer klopte na 39 weken zwangerschap stopte mijn wereld met draaien. Ik wilde niet meer verder leven en wist ook niet meer hoe. Het belangrijkste deel van mij was weg. Zomaar ineens.

Ik was bang voor de geboorte. Voor wat ik zou zien en vooral voor wat ik zou voelen. Ik had me voorbereid op een nieuw leven maar niet op dit. Niet op de bevalling van een dode baby. Maar toen werd Boris stil geboren en wat was hij prachtig! Mijn angst bleek niet nodig. De eerste seconden waren we alleen maar blij met en trots op onze zoon, hij was echt het allermooist. We beleefden een verdrietige, maar vooral bijzondere week van samenzijn met onze zoon en genoten van alle tijd die we met hem hadden. Want hoe erg het ook was dat hij niet meer leefde, hij was wel bij ons. Hij lag naast mijn bed in zijn wiegje en ik was zoveel mogelijk bij hem. Als een engel zorgde hij ervoor dat de slaapkamer als een baken van licht en vrede voelde. Hij gaf ons zoveel liefde, juist door zijn stilte.

Toen kwam de begrafenis en daarmee het ergste moment dat mijn man en ik ooit beleefden en hopelijk ooit nog zullen beleven. We gaven hem een allerlaatste hartverscheurende kus en stopten hem in de grond, onomkeerbaar en onverdraaglijk.

Rond dit moment stortte ik in. Waar ik eerst nog naar Boris kon kijken, voelen en aanraken, kon dat nu niet meer. Nooit meer. Hij werd uit ons leven gerukt om een groot gat achter te laten. Ik voelde een donkerte die ik nooit eerder voelde en het zwartste zwart haalde me flink onderuit. Ik liet mezelf vallen en bleef een lange tijd liggen.

Totdat ik langzaam weer durfde op te staan. Ik viel nog een flink aantal keren, maar terwijl ik vocht met de dood, zorgde de tijd ervoor dat mijn leven weer een nieuwe koers vond. Ik leerde de dood met me mee te dragen. Ik leerde ook hoe ik Boris daar los van kon zien. Boris is er niet meer maar hij is nog steeds mijn zoon. Ik kan niet voor hem zorgen, en hoe verdrietig dat ook is, ik kan wel zorgen voor onze liefde, zijn herinnering en ons verdriet.

De dood is zinloos, maar Boris is het tegenovergestelde. De dood nam ons alles af, maar onze tovenaar gaf ons de meest pure liefde die ik ooit zag. Hij bracht licht waar het onmogelijk leek en hij leerde ons de waarde van het bestaan.

Zonder hem leven is zwaar, maar elke seconde dat hij bij me was, was het waard. Hij is onze zoon! Niet alleen toen, maar ook nu, voor altijd.

Zijn stille leven was, én is, oorverdovend mooi!

Anja Dalhuisen: moeder van de allermooiste Boris* en Babet en getrouwd met de liefste man van de wereld. In haar dagelijks leven is ze zangeres, ontwerper en organisator van culturele events. Ze leeft alleen voor liefde en schrijft altijd vanuit haar hart.