Samen zitten we op de bank. We zijn beland in een zinloze discussie. Ons leven is druk en hectisch: 2 kleine kindjes, 2 pittige banen, een sociaal leven en klaar staan voor onze beide families. Allebei zijn we moe en misschien wat sneller geprikkeld dan normaal. Sander is er klaar mee en zet de televisie aan. Nietsvermoedend vallen we in het begin van een programma op de NPO: Hoe bevalt Nederland. Het gaat over de 20 weken echo. We blijven kijken.
Een jong stel wordt gevolgd. Zij is zwanger van hun tweede kindje. De 20 weken echo is ‘niet goed’. Ik zie ze zitten en zie ons. Bijna drieënhalf jaar geleden. Vrolijk en opgewekt op weg naar onze 20 weken echo. Ik ben nog maar net 19 weken zwanger. Het geslacht kunnen ze toch al zien? Dat er ook naar afwijkingen wordt gekeken, daar denk ik amper over na. Zoiets overkomt ons toch niet?! Trots doe in m’n shirt omhoog en ga liggen op de bank bij de verloskundige. Op haar bureau ligt een kaart van Nijntje. Daar zal ze straks het geslacht opschrijven voor de Gender Reveal Party die we willen geven.
Die Gender Reveal Party is er nooit gekomen. Het was namelijk niet zo’n feest. Een uur na de echo zitten we verslagen in de auto. Het is misschien niet goed met ons kindje, misschien ook wel. Ze weten het niet goed. “Maak je niet te druk en wacht het vervolgonderzoek in het UMC af” zei de verloskundige.
Het lijkt mij een goed idee tot ik de Nijntje kaart uit mijn tas haal en hem omdraai. Samen lezen we wat erop staat.
De tranen stromen over mijn wangen. Opeens is het allemaal zo echt. De eerste appjes van familie en vrienden komen binnen. Allemaal willen ze weten hoe de echo was en of we een jongen of meisje verwachten. Terug appen lukt niet.
Er groeit een heel mooi jongetje in mijn buik, maar of hij gezond is weten we niet.
We kijken de uitzending af. Een prachtige uitzending waar de 20 weken echo en verlies centraal staan. Aan het einde zien we een ander jong stel. Ze laten zien hoe hun overleden dochter Merel een eigen plekje in hun huis heeft gekregen. Ze vertellen dat ze hun dochter zo lang mogelijk bij zich wilden hebben. Ze hebben, net als wij, gekozen voor een geboortekaartje in plaats van een rouwkaartje. Er is tenslotte iets heel moois gebeurd. En zo is het.
Na een maand met veel onderzoeken en gesprekken werden wij ook ouders. Van dat hele mooie jongetje dat groeide in mijn buik. Dat lieve kleine mannetje dat ons leerde wat onvoorwaardelijke liefde is. Het kindje dat wij niet zien opgroeien, maar dat we meedragen in ons hart. Het kindje dat wij zo ontzettend missen, elke dag een beetje meer.
Roos Bodewes: 30 jaar en mama van Lev* (’15) Sam Ezra (’16) en Eden Lev (’18) werkt als casemanager voor Jeugdzorg, is dol op fotograferen, schrijven, koken, interieur en op haar familie en vrienden.
Over