Blog

Een baby, een stille baby…

Totaal onverwacht werd ik moeder van een overleden baby. Niets was meer zoals het was. Ik niet, het leven niet. Hoe moest ik ooit het leven, het werkende leven weer aangaan? Ik schreef regelmatig een mail naar mijn collega’s. Ik weet niet meer met welk doel of met welke reden. Ik weet wel, dat het mij hielp en mijn collega’s.

September 2011

Lieve allemaal,

Het is over twee dagen alweer vier weken geleden dat ik beviel van Fiene. Dat mijn leven een totaal andere wending nam, dan dat ik mij ooit had voor kunnen stellen. De afgelopen weken, eigenlijk de afgelopen maanden, zijn uit mijn gedachten gedreven. Mijn ontzwangerende lichaam past niet meer bij mij. Ik zie mensen naar me kijken en denken: is zij zwanger of iets te zwaar? Ik zou dan uit willen schreeuwen dat ik pas 3,5 week geleden bevallen ben van een heel mooi meisje! Dat mijn dochter na anderhalf uur reanimeren is overleden. Dat ik in plaats van zoveel keer per dag borstvoeding geven, twee tot drie keer per dag naar haar grafje ga om met ons gezin samen te zijn … om tegen haar te praten … om haar te laten zien hoeveel ik van haar hou! Maar dat doe ik niet. Ik weet niet of de mensen die kijken dat echt denken, ik weet het gewoon niet en wil het eigenlijk ook niet weten.

De dagen vliegen voorbij met niets doen. Slapen, douchen, wat eten, visite krijgen, af en toe wat in het huishouden doen, telefoneren en het ziekenhuis bezoeken! Ieders leven gaat door; dat van mij ook, maar op een heel andere manier. Trager, ik maak me minder druk over zaken waar ik me vroeger onwijs druk om kon maken, ik denk uren na over het avondeten en ga zo maar door.

Vandaag hadden we om 14.00 uur het gesprek met de gynaecoloog, de gynaecoloog in opleiding en de kinderarts voor de uitslag van de obductie. Gisteren werden we netjes gebeld dat de uitslagen inderdaad binnen waren en dat het gesprek door kon gaan. ‘s Avonds in bed werden we overvallen door zenuwen …lang hebben we gepraat. Wat kunnen we verwachten? Wat voor antwoorden willen we krijgen en welke antwoorden niet? Wat als het wel genetisch bepaald is? Wat houdt dat in voor onze kinderwens? Uiteindelijk vielen we wel in slaap …’s morgens waren de zenuwen nog steeds aanwezig. Ik kon mijn ogen moeilijk drooghouden, mijn spieren verkrampten geregeld en had pijn in mijn buik.

Om 12.00 uur ging mijn telefoon, privé nummer. Ik nam nietsvermoedend op. Het was de gynaecoloog … Uit de obductie is gebleken dat Fiene afwijkingen heeft aan haar nieren en longen. Met het blote oog zag alles er normaal uit, maar onder de microscoop was zichtbaar dat het weefsel van haar nieren en longen afwijkingen vertoonden. De patholoog-anatoom heeft het met meerdere collega’s bekeken, maar zij konden geen antwoord geven of het een aangeboren afwijking is of dat het bij een syndroom hoort.

Alles moet nogmaals bekeken worden door een kinderpatholoog-anatoom in Utrecht. Nu moeten we vier tot zes weken wachten op de uitslag van de kinderpatholoog-anatoom. Als deze aanwijzingen heeft voor een bepaald of bepaalde syndromen dan zal ons DNA onafhankelijk van elkaar onderzocht worden en als match.

Dit onderzoek duurt maximaal zes maanden. Al met al zou het in het ergste geval nog 7,5 maand duren voor we echt weten waar Fiene aan overleden is en wat dit inhoudt voor onze kinderwens.

Wat een nieuws! Er viel gelijk een last van mij af. Fiene is overleden, omdat zij echt iets mankeerde. Wat een opluchting, wat fijn dat haar een ziek leven bespaard is gebleven en wat fijn dat ze nooit pijn heeft gehad! Ik voelde me opgelucht, blij! Maar binnen enkele minuten overviel mij de uitslag. Wat houdt dit in voor de toekomst? Wat als het genetisch is en wij samen nooit een gezond kindje op de wereld kunnen zetten? Dat we voor altijd met zijn tweeën blijven, geen klein Fleurtje, geen klein Nielsje … dat wil ik niet, dat mag niet!

Om 14.00 uur ging het gesprek gewoon door. Al onze vragen werden beantwoord. De uitslagen zullen ervoor zorgen dat we echt gerichte antwoorden zullen krijgen. We kunnen nu niets anders doen dan rustig afwachten. Een rem op onze gedachten zetten, zodat we niet langzaam gek worden van de onzekerheid.

Veel liefs, Fleur