Blog

Een baby, een stille baby…

Totaal onverwacht werd ik moeder van een overleden baby. Niets was meer zoals het was. Ik niet, het leven niet. Hoe moest ik ooit het leven, het werkende leven weer aangaan? Ik schreef regelmatig een mail naar mijn collega’s. Ik weet niet meer met welk doel of met welke reden. Ik weet wel, dat het mij hielp en mijn collega’s.

September 2011

Lieve collega’s,

Ook nu weet ik even niet waar ik beginnen moet. Wat een aandacht voor ons meisje en voor ons. Niet alleen van de tienerafdeling en de PSA, maar we ontvangen ook kaarten van artsen, vrijwilligers, divisie bestuur, opnamebureau, J., Dr. W. en hun team … echt, ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet. Het geeft ons zoveel steun! Elke dag ontvangen we nog zo’n 20 kaarten. Niels en ik gaan er echt voor zitten. Niels opent de enveloppen en leest alles voor. Ik maak twee stapels. De lege enveloppen voor in de papierbak en de kaarten voor in de doos. Ik heb laatst alle kaarten weer even gelezen. Dikke tranen lopen dan over mijn wangen, alle woorden zijn fijn. Er zitten soms prachtige gedichten en woorden bij. Die liggen boven op de stapel.

Woensdag bij het afscheid van Fiene waren er ook zoveel mensen. Joop, de begrafenisondernemer, werd er zenuwachtig van! Wij vonden het fijn, heel fijn! Al die mensen, al die bloemen, al het roze … als ik nu iets roze zie gaat mijn hart gloeien … mijn kleine, roze Fiene!

De nachten gaan goed. We gaan laat slapen en worden laat wakker, maar slapen wel door. We hebben samen afgesproken om de ander wakker te maken wanneer je ‘s nachts wakker ligt. Samen huilen en piekeren is veel prettiger dan dat je dat in je eentje moet doen.

Overdag gaat het nog steeds met ups en downs. We gaan twee keer per dag naar Fiene toe. ‘s Morgens zitten we dan ruim een uur bij haar op een bankje. Te kijken naar de prachtige bloemenzee, te huilen, te lachen en te praten. Het is heel prettig om dan bij haar te zijn. We worden er heel rustig van. Ons mooie meisje, zo dicht bij ons. ‘s Avonds gaan we korter en is het ook een stuk moeilijker … mijn kleine meisje achterlaten in het donker, helemaal alleen. Dat klopt niet voor mijn gevoel … mijn moedergevoel! Dat moedergevoel krijg ik steeds meer. Ik ben mama van Fiene en dat neemt niemand meer van mij af! Toch is het vreemd, ik zal nooit mee kunnen praten over de slapeloze nachten, darmkrampjes, welke basisschool je kiest, welk merk schoentjes beter zijn voor haar voetjes … en dat voelt zo oneerlijk! Alles is zo dubbel … ons gevoel, alle aandacht, onze emoties, lachen, huilen, tv kijken, iets lekkers eten en ga zo maar door. Hoe kan ik nou genieten van een chocoladereep, terwijl Fiene niet meer leeft? Hoe kan ik nou lachen, terwijl mijn hele lijf pijn doet van het verdriet?

Woensdag moeten we weer het ziekenhuis toe. Eerst een gesprek met de kinderarts, arts-assistent en de gynaecoloog die bij de bevalling en reanimatie van Fiene waren. De eerste uitslagen van de vele onderzoeken krijgen wij dan terug. Spannend, want wil ik nou wel of niet dat er iets gevonden is? Aan de ene kant wel, waarom nam Fiene geen zuurstof tot zich? Waarom is ze zo klein geboren? Waarom klopte haar hartje nog wel toen de navelstreng nog aan haar zat? Maar aan de andere kant wil ik geen antwoorden. Wat als het iets erfelijks is of een bepaald syndroom? Wat zal dat dan inhouden voor onze wens om een heel groot gezin te vormen? Na het gesprek met de artsen hebben we een gesprek met maatschappelijk werk.

Nogmaals wil ik jullie bedanken voor alle aandacht in welke vorm dan ook. Ik reageer vaak niet op sms’jes en mailtjes, maar het is onwijs fijn om ze te ontvangen! Weet dat jullie nog steeds welkom zijn bij ons thuis. Nu, maar ook later. Bijna elke dag komt er nu een aantal vrienden of familie langs. Soms ook even een dagje niet. Dat is ook fijn, even met zijn tweeën. Als ik dit op schrijf voelt het weer dubbel, want het liefst schrijf ik op “met zijn drieën”! Met ons gezinnetje. Ik hou ermee op… anders blijf ik schrijven.

Veel liefs, Fleur