Book Group: Rouw - Uit eigen ervaring

De zon kwam bijna

Als op een dag op het strand onverwachts haar vliezen breken, weet Michelle meteen dat er iets gruwelijk mis is. Ze is immers pas 22 weken zwanger. “De zon kwam bijna” vertelt het persoonlijke verhaal van een moeder die bij 22 weken zwangerschap haar baby verliest door vroeggeboorte. In dit waargebeurde boek neemt de auteur de lezer mee in wat er vooraf ging aan het breken van de vliezen, de bevalling van haar doodgeboren kind en het afscheid van haar baby. Ze schrijft ook over situaties uit ‘het alledaagse leven’ die in een ander licht komen te staan door dit verlies. Het verhaal neemt je mee in de liefde voor haar stilgeboren kindje en ze deelt haar beleving van rouw. Het boek is vooral bedoeld voor vrouwen die een vergelijkbaar verlies doorma(a)k(t)en en zich, net als zij, afvroegen hoe dat moest: je weg vinden in zo’n ontregelend verlies. Hopelijk kan dit boek hen wat herkenning en troost bieden.

Boek ‘Belofte aan de liefde’ (PRE-SALE)

Een ode aan het leven, aan verlies, aan liefde en aan Liv.

In Belofte aan de liefde nemen Joyce en Ernst-Jan je mee op een intieme reis. De reis van een ziel die het aardse maar kort aandeed en toch alles raakte. Een dochter die stil geboren werd, maar luid sprak in de universele taal van liefde. Een dagboek dat zes jaar in stilte lag te wachten en dat nu als boek gedeeld wordt met de wereld. Dit boek is geen standaard rouwverhaal. Het is een spirituele getuigenis van wat liefde kan doen, zelfs voorbij het leven. Het vertelt over verlangen en loslaten. Over keuzes maken met een gebroken hart. Over de kracht van intuïtie en het fluisteren van een ziel. Voor iedereen die zelf een kind verloor, verlangt naar ouderschap, of naast iemand staat die rouwt. Voor zorgprofessionals en andere betrokkenen die willen begrijpen wat verlies met een ouderziel doet. Een boek dat troost biedt, herkenning geeft en ruimte maakt voor de liefde die blijft bestaan – zelfs in de stilte.

‘Belofte aan de Liefde’ brengt herkenning, troost en bewustwording.
Het nodigt de lezer uit om verlies niet los te laten, maar liefdevol mee te dragen,
om te ontdekken dat achter pijn de diepste vorm van liefde schuilt.

Officiële lancering op 14 december. Als pre-order wel alvast te bestellen

Na negen maanden zwangerschap die ogenschijnlijk normaal verliepen, werd de zoon van Marie-Claire Melzer levenloos geboren. Het was haar eerste kind, en haar laatste, dacht ze, want ze was al veertig. Zij en haar man belandden in een andere dimensie, waar ze misschien wel in waren gebleven als familie, vrienden en een toegewijde arts hen niet hadden teruggehaald. Dit verhaal is een indringend rouw­verslag, en tegelijkertijd een ode aan de kracht van liefde, die zich in vele gedaanten kan manifesteren.

Kostbare tijd

De Dominicaanse Rosmery groeit op in de Caraïben en komt al op jonge leeftijd in aanraking met Jezus. Ze verhuist naar Nederland voor haar studie als ze negentien jaar is. Daar ontmoet ze haar grote liefde Johannes met wie ze trouwt en gelukkig is. Plots krijgt haar leven een andere wending. Er volgen roerige jaren. Verdriet, blijdschap en zorgen wisselen elkaar af. Ze krijgt te maken met onbeantwoord gebed en komt daardoor in de knoop met haar geloof. Er volgt een lange periode waarin de ‘waarom’ vraag haar kwelt. Er is stilte, er komt geen antwoord van God op die ene vraag. Ondanks alles houdt ze zich toch vast aan wat haar al die jaren op de been gehouden heeft: hoop en troost van God. Zes parels in de hemel is het hartbrekende en meeslepende waargebeurde verhaal van Rosmery.

Een bundel over pril verlies, troost en liefde.

In de zomer van 2018 raakte ik zwanger van ons tweede kindje. Op 21 oktober werd ons meisje met bijna 16 weken geboren. De dagen erna spraken de verloskundige, de gynaecoloog en de mensen om me heen over een miskraam. Voor mij voelde dat gek.

Ik had toch echt net een piepklein mensje begraven.
Met een kistje, bloemen, een gedicht.
En een naam; Jessie.

Toen besloot ik; ik zal een boek voor haar schrijven. Een bundel voor haar maken. En op die manier toch heel dicht bij haar komen, woord voor woord voor woord.

De periode na het verlies van Jessie was een moeilijke tijd. Ik wist niet hoe ik moest rouwen om het verlies van zoiets teders. Ik had mijn meisje nog niet in mijn armen gehouden. Haar haartjes nog niet in mijn gezicht voelen kriebelen. Hoe verdrietig mocht ik zijn? Hoe lang? Hoe vaak? En… waarom weten we dit niet van elkaar?

Het had mij kunnen helpen als ik had geweten niet de enige te zijn met dit verlies, dit gevoel, dit verdriet. Ik duwde het weg en leefde gewoon door. Het duurde lang voordat ik mezelf toestond te voelen wat ik voel. Pas toen ik ruimte maakte voor de tranen, kon ik ook het licht weer zien. En dat is precies wat zij mij geleerd heeft; dat juist door de pijn toe te laten in je hart, er ruimte ontstaat voor dieper en grootser liefhebben.

De reis die we samen gemaakt hebben, heb ik vastgelegd in korte verhalen, gedichten en illustraties. Het resultaat is een eerlijke, rouwe en zachte bundel over pril verlies, rouw, troost en liefde.

Een aanrechtblad is om op te zitten beschrijft op indringende en poëtische wijze het verlies van een prille zwangerschap. Het is een reis langs rouw, troost en zacht leven met rafelranden aan je hart. Een bundel over huilende walvissen, vieze chips, een zwart-witte tegelvloer, een hemel vol oma’s en een zich eindeloos opstapelende vaat.