Blog

Een kind op de wereld zetten. Bevallen. Het leven geven.

Maar wat als je niet het leven geeft, maar de dood? Wat als je moet bevallen, maar jouw kind is overleden? Wat als al het mooie van je zwangerschap eindigt in een hel?

Het overkwam mij, bijna drie jaar geleden. Ik had een heerlijke zwangerschap van mijn eerste kind. Met de 16-wekenecho kwamen we erachter dat het een jongen zou worden. Een zoon. Wat een fantastisch nieuws. Samen met mijn vriend heb ik genoten van de zwangerschap. We zijn op vakantie geweest, gingen uit eten, werkten hard en genoten van het leven. Precies zoals we altijd deden. We fantaseerden over het leven met onze zoon. We gaven hem een naam: Ravi.

De NIPT was goed en ook de 20-wekenecho was helemaal in orde. Ravi werd op de groeicurve op P67 geschat, iets groter dan het gemiddelde dus. Alles zat erop en eraan. We waren opgelucht en gingen verder waar we gebleven waren. Genieten van het leven.

Na een van onze vakanties was er een babyshower voor mij georganiseerd. Ik was super verrast en heb genoten van alle aandacht en cadeautjes én de liefde van mijn lieve vriendinnen en familie. Iedereen vierde de komst van onze kleine man.

De voorbereidingen voor de komst van Ravi gingen rustig door. We maakten de babykamer klaar voor gebruik. Het ledikantje en de commode kregen een plek in de kamer. Plankjes werden versierd met knuffels en speelgoed. Ik kocht pakjes, rompertjes en sokjes. Alles werd gewassen en netjes in de kast gehangen. Uiteindelijk hebben we zelfs het bedje opgemaakt. Ik vulde de commode met billendoekjes, luiers, hydrofiele doeken en beddengoed. Alles was aanwezig. We waren er klaar voor.

Tot het moment dat ik hem niet meer voelde. Het was vrijdag 27 augustus 2021. Ik werd wakker en had harde buiken. Ik belde mijn leidinggevende om te zeggen dat ik niet zou komen werken. Daarna belde ik de verloskundige. Zij stuurde mij naar bed met twee paracetamol. Als ik hem binnen 30 minuten nog niet gevoeld had, mocht ik nog een keer bellen en dan zou ze komen. Ze kwam, ze voelde, ze luisterde. Niks. We gingen naar het ziekenhuis. Ik belde m’n vriend dat hij ook moest komen. Ik was me nog van niets bewust. Die doppler van haar zou het wel niet goed doen. Naïef?

Het gekke is, dat we naar de kraamafdeling werden gebracht. Daar werden we gelijk naar een kamer gestuurd waar een gynaecoloog op ons zat te wachten. Op de echo verscheen Ravi, maar geen beweging. Geen kloppend hartje, geen doorbloeding, geen beweging.

“Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar jullie kindje is overleden. Ik kan geen hartje vinden.”
– “Weet je het zeker? Weet je het echt zeker?”
“Ja, mevrouw, het spijt me. Dit gebeurt helaas.”

Drie dagen later op diezelfde kraamafdeling van hetzelfde ziekenhuis werd ik ingeleid en ‘moest’ ik bevallen. Ik was toen 35 weken zwanger. Het was een ‘normale’ bevalling met weeën, een ruggenprik, veel gepuf en uiteindelijk de geboorte. Maar het bleef stil. Mijn allerlaatste hoop dat hij zou leven, was weg. Alles was weg. Onze toekomst was weg.

Ik gaf hem niet het leven. Ik gaf de dood.