Blog

We zitten op de bank met een speelgoedcatalogus op schoot.

“Eerst is oma jarig en dan ik al, hè?” vraagt mijn zoon. Ik knik en blader verder in mijn eigen tijdschrift. “Ik wil wel een hijskraan, of een graafmachine van LEGO. En voor mijn kinderfeestje vraag ik slijm,“ ratelt hij vrolijk door. “Maar eerst is ook nog Tijntje jarig hè?” Ik kijk verrast op. “Maar die heeft geen kinderfeestje. Toch?” vraagt hij. “Uh, nee, dat kan hij niet vieren natuurlijk,” antwoord ik.

Het is al bijna zeven jaar geleden

Ik betrap mezelf erop dat ik al lange tijd niet meer aan Tijn gedacht heb. En nu word ik er door mijn eigen zoon aan herinnerd. Een paar weken voor Tijns geboortedatum. Een tijd waarin ik voorgaande jaren erg bewust was van deze speciale momenten. Ik weet nog goed dat ik net na zijn geboorte, bijna als een soort zelfkastijding, mezelf dwong om elke avond tegen Tijn te praten. Zo bang om hem te vergeten. Elke nieuwe dag die voorbij ging leek me verder van hem te verwijderen. Ik wilde de tijd stopzetten.

Inmiddels weet ik beter. Er gaan perioden voorbij dat ik opgeslokt word door dagelijkse dingen of werk. Totdat ineens weer een foto of herinnering uit die periode opkomt. Meestal houd ik die voor mezelf. Nu ben ik ineens heel blij dat Tijns naam weer genoemd wordt. Het ontroert me.

“Ik ben wel ouder dan Tijn. En ik blijf ook altijd ouder dan hem en Tinne.” – “Ja, ze kunnen je nooit meer inhalen,” zeg ik. Een triomfantelijk lachje verschijnt op Hiddes gezicht. “Maar Tijn is wel eerder geboren dan jij.” Het gezicht betrekt een beetje. Dan begint hij in zichzelf te tellen. “Ik ben elf dagen later geboren in maart.” “Ja, en een jaar,” zeg ik.

In die laatste fase van Hiddes zwangerschap was ik weer wat meer gestrest. Ik hoopte zo dat hij niet op Tijns geboortedag zou komen. Dat was en is Tijn zijn dag. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn. Nu is maart een maand geworden van verdriet, maar bovenal van geluk. Het is goed zo. We steken een kaarsje aan voor Tijn en straks zes kaarsjes voor Hidde.Hoe bang ik toen was om Tijn te vergeten, hoe meer nu blijkt: Tijn is onderdeel van ons gezin geworden. Zijn foto hangt klein in de kamer en er wordt over hem gepraat.

En dan hoor ik naast me: “Je mag Tijns cadeautje ook wel aan mij geven, hoor…” Ik tik met de catalogus op zijn hoofd en een stoeigevecht begint.