Ik open het pakketje dat net is bezorgd en haal er een mooi fluwelen zakje uit. Ik trek het koordje van het zakje open en hou het ondersteboven boven mijn hand. Ik voel hoe de ketting in mijn handen glijdt. Door het licht schittert er een fonkeling in mijn ogen. Yes! Dit is precies wat ik zocht.
Mijn gedachten gaan terug naar de nacht waarin Saar werd geboren.
‘’Vind je het goed als ik haar nu even meeneem om voetafdrukjes te maken?’’ Het is ergens halverwege de nacht. Saar werd om 00.54 uur geboren. Nadat ze geboren was, knipte mijn lief de navelstreng door en werd ze op mijn borst gelegd. Het was betoverend, ze was zo mooi. Vlak voor ze geboren werd is ze overleden, omdat ze net als haar broer Boris veel te vroeg is geboren.
Ik ben niet bezig met dat ze is overleden. Ik ben vooral bezig met hoe mooi ze is. We maken oneindig veel foto’s. Ik denk nog niet aan het afscheidnemen, ik denk vooral aan het samenzijn. Ik geef antwoord op de vraag van de verpleegkundige en zeg dat het goed is, maar vraag wel hoe lang ze met Saar weg zal zijn. Dit zal niet heel lang zijn; de verpleegkundige neemt haar mee en moedigt mij aan om even te gaan slapen. Ik ben moe, maar ik kan niet slapen, ik ben zo leeg en ineens zonder Saar. Niet veel later komt ze terug. Saar ligt in haar mandje, gewikkeld in haar doek. Het is een zachte doek, met een lieve bruine beer erop. Haar mandje wordt bij mij neergezet en kort daarna val ik in slaap.
Twee uur later word ik wakker door wat gerommel op het tafeltje naast mijn bed. De verpleegkundige zet een kaart neer, waar met inkt Saars hand- en voetafdrukjes op staan. De afdrukjes zijn perfect, kleine handjes en voetjes met duidelijk 10 vingertjes en 10 teentjes. De verpleegkundige kijkt me aan en geeft me een houten doosje. In dit doosje zit een prachtige gipsafdruk van de voetjes van Saar. De verpleegkundige wist dat dit een wens van mij was, maar ik wist niet dat ze dit ook daadwerkelijk al had gemaakt. Wauw, wat ben ik hier blij mee.
De ketting ligt nog in mijn handen. Ik open voorzichtig het medaillon dat aan de ketting hangt. Anderhalf jaar na haar geboorte heeft Saar nog een broertje gekregen. Simon is ook stil geboren. Van Simon hebben we ook prachtige hand- en voetafdrukjes. Ik maakte de afdrukjes kleiner, drukte ze af en maakte ze passend voor in het medaillon. Ditzelfde deed ik met een foto van Boris. Helaas hebben we nadat Boris geboren was geen afdrukjes gemaakt. Ik wist toen nog niet dat dit mogelijk was. Gelukkig hebben we een foto van hem. Alles past perfect, ik klik het medaillon dicht en kijk er nog eens goed naar. De ketting is prachtig, om de centimeter zit er een bolletje in de ketting en in het midden hangt het medaillon met van binnen een herinnering aan mijn kinderen. Ik doe de ketting om mijn nek en kijk tevreden in de spiegel. Wat fijn om iets van Boris, Saar en Simon bij me te dragen.
Over Rianne
Rianne Hofman - van Velthoven (1989) woont samen met de liefde van haar leven in Berkel en Rodenrijs. Samen hebben zij vier kinderen Boris* (2015), Saar* (2016), Simon* (2018) en Noor (2022). Rianne schrijft over haar verlies, dit heeft haar de afgelopen jaren geholpen om haar verdriet, maar vooral ook de intense liefde voor haar kinderen kwijt te kunnen. Daarnaast houdt ze van een wandeling langs het strand of in het bos, skeeleren, lezen en tekenen.