Ik rij over de dijk. Ik heb net een dienst gedraaid in Amersfoort, waar ik in moest vallen. De muziek staat lekker hard en ik blèr lekker mee. Mijn hart maakt een sprongetje, een gelukssprongetje. Ik blèr nog harder mee en laat het moment zo lang mogelijk duren.
Het is drie jaar na Fiene. Drie jaar al, drie jaar pas. Inmiddels zijn haar broertje en zusje alweer anderhalf jaar, ben ik begonnen met een nieuwe baan en voel ik na drie jaar voor het eerst weer het geluk in mijn hart gloeien.
Mijn puddingbuik moest weg, zo snel mogelijk!
Drie jaar geleden, vier weken na de geboorte van Fiene, mocht ik weer sporten van de gynaecoloog. Wel rustig aan. Dat ‘rustig aan doen’ kon ik niet. Mijn puddingbuik moest weg, zo snel mogelijk. Mijn hoofd had iets anders nodig dan alleen maar de tranen. Niets klopte meer in mijn lijf, niets klopte meer aan mijn leven. Ik wilde sporten, keihard sporten om in ieder geval mijn oude lijf weer terug te krijgen.
Ik rij over de dijk…de andere kant van de dijk, van bootcamp terug naar huis. Bij de oefeningen keek ik naar de maan en de sterren die schitteren aan de prachtige hemel. Geen wolkje, geen vuiltje aan de lucht. Mijn leven is vervuild, vervuild met verdriet, lege armen, een leeg hart en een lege slaapkamer. Ik kijk naar de sterren en wil naar Fiene. Ik doe de oefeningen mee en voel ergens wel de pijn in mijn lijf, maar ergens voel ik ook helemaal niets. Ik voel mij leeg. Het enige wat ik echt voel zijn de tranen in mijn ogen die elke dag weer vloeien.
Pijn zo groot, leegte zo leeg
Ik stap in mijn auto en rij over die andere kant van de dijk naar huis. De pijn zo groot, de leegte zo leeg, het verdriet in overvloed… Wat als ik nu mijn autolampen uitdoe, mijn stuur omdraai en mijn telefoon uitzet? Zal ik dan eindelijk bij Fiene zijn? Haar vast mogen houden, voor haar mogen zorgen? Ik denk en denk en denk… totdat ik huilend thuis aankom en in Niels zijn armen val.
Ik wil naar Fiene
Het verdriet is zo immens, zo groot, het komt uit mijn tenen. De gedachte om mijn stuur om te kunnen gooien maakt mij angstig. Hoe kan het leven van het ene op het andere moment je een totaal ander mens maken? Zulke gedachten heb ik nog nooit gehad en wil ik helemaal niet hebben. Maar ik wil naar Fiene…
Dat eerste gelukssprongetje… ik vergeet het nooit meer.
Over Fleur
Fleur de Wilde -van Schalkwijk (1983): is getrouwd met Niels en samen zijn zij de trotse ouders van Fiene* (2011), Lif en Sef (2012) en Ferre (2017). Fiene* overleed kort na de bevalling aan, wat later bleek, een aangeboren longafwijking. Werkt als schoolmaatschappelijk werker binnen de Jeugdgezondheidszorg, is dol op koken, sporten en fotograferen.