Weer naar buiten
Na het overlijden van mijn kindje voelde het alsof ik opnieuw moet leren leven. Het leven ging door, zomaar vanzelf. Ook al voelde het alsof mijn eigen leven voorbij was en tot stilstand was gekomen. Ik vond het erg moeilijk om weer stapjes in de wereld te zetten, buiten mijn eigen vertrouwde en veilige “thuis-coconnetje”. Ik voelde me zo kwetsbaar en niet klaar om ooit weer de wereld tegemoet te treden. In de buitenwereld ben je kwetsbaar, daar kun je mensen tegenkomen. Mensen die weten wat er is gebeurd, maar ook mensen die ik langere tijd niet heb gezien of gesproken. Mensen die weten dat ik zwanger was en die verwachten je met een kinderwagen te zien. Mensen die niet weten dat ik zwanger was. Was ik bang voor die mensen? Vast niet.
Kwetsbaar
Waarom was ik dan toch zo bang om weer naar buiten te gaan? Als ik nu terugkijk naar de eerste tijd na het overlijden van ons zoontje Arthur was ik vooral bang dat ik niet wist hoe ik zou moeten reageren.
Ik voelde me zo kwetsbaar dat ik bijna alle contact uit de weg ging. Wat als ik vreselijk verdrietig zou worden en me geen raad meer zou weten wat te doen als ik daarbuiten in die ‘grote boze buitenwereld’ was? Op een gegeven moment hebben we ons wereldje toch weer groter gemaakt. Maar wat was dat moeilijk en intens. Ik voelde me vaak aangeschoten wild en was continu onrustig om me heen aan het kijken of ik niet een bekende zou zien en was ik aan het bedenken hoe ik zou reageren. Ik heb me vanaf het begin voorgenomen om te vertellen wat er is gebeurd en gewoon eerlijk te zijn. Ook al zouden mensen daarvan schrikken en misschien niet weten hoe te reageren. Het voornemen was er, maar de uitvoering was toch moeilijker dan gedacht doordat ik me zo kwetsbaar voelde. Toch zijn we steeds meer stapjes gaan zetten om weer deel te nemen aan het gewone leven. En hoe moeilijk het ook was, het bleek ook zoveel bijzondere en warme reacties op te leveren.
Onverwachte lotgenoot
Zo wilde ik weer wat ritme in mijn leven krijgen en weer fit worden door te gaan sporten. Maar het bellen voor een intake bij de sportschool, pffff, dat heb ik weken voor me uitgeschoven. Ik durfde niet. Toen ik eindelijk de telefoon had gepakt en had bedacht wat ik wilde zeggen, verliep het gesprek heel anders dan verwacht. Toen ik kort vertelde wat er was gebeurd, bleek deze vrouw een lotgenoot te zijn. Zij had jaren geleden ook een kindje verloren. We maakten een afspraak voor een intake. Het sporten daar was zo bijzonder, omdat we veel met elkaar spraken over het verliezen van een kindje. Dat lotgenotencontact op zo’n kwetsbaar moment was zo waardevol en heeft me zo goed gedaan. Hierdoor durfde ik weer meer stappen te zetten.
Steun uit onverwachte hoek
De ervaring heeft ons geleerd dat je door je verhaal te delen ook heel bijzondere ontmoetingen krijgt. Dat je steun krijgt uit onverwachte hoek. Dat mensen zo met je meeleven, dat heeft ons goed gedaan. Zo bijzonder om mee te maken dat er gelukkig zoveel mensen zijn die vanuit oprechte belangstelling en warmte met je mee blijven leven. Het voelt ook zo waardevol dat zoveel mensen Arthur nu ook kennen, al is het alleen door ons verhaal. Het voelt alsof hij voortleeft en dat Arthur zo de wereld toch een beetje mooier weet te maken door deze mooie ontmoetingen. Dat heeft zo’n mooi, lief, klein jongetje toch maar mooi voor elkaar gekregen: wat meer warmte en menselijkheid
Kristel Gosens:is getrouwd met Robert en samen zijn ze de ouders van Arthur. Hun geliefde zoon is aan het einde van een voldragen zwangerschap in de buik van zijn mama overleden. Arthur is stil geboren in juni 2017.