Goedemorgen, wakker worden,
mag ik bij jou in bed?
even samen snoezebollen,
even samen pret.
Neuze neuze vind ik reuze
van gekietel word ik gek,
maar het liefst van alles
sla ik blij
mijn armen om je nek.

Maar wat als er nou geen kindje is jou te wekken? 
Geen kindje dat jou vertroetelt op zo’n bijzondere dag…

Terwijl social media zich vult met foto’s met gelukkig ogende gezinnetjes op een bed huil ik zachtjes, alleen in bed.

Kindjes met knutsels en mislukte ontbijtjes. Make-up loze moeders, maar ze zijn prachtiger dan ooit. Op hun gezichten zie ik trots, geluk en liefde. Het spat van het scherm….

Op mijn eerste Moederdag was er niets van dit. Er was geen tekening of knutsel, een kus of dikke knuffel. Er was enkel een onzichtbare papa, die zijn best deed om de dag iets dragelijker voor mij te maken. Met een zelfgemaakt ontbijtje stond hij schoorvoetend aan mijn bed.

Daar stond hij dan, zonder kindje, op mijn eerste Moederdag. Ik was moeder op Moederdag. Maar dan zonder kind.

Wat deed mijn hart pijn op die eerste Moederdag in 2016. Nog nooit had ik het anderen zo misgund gelukkig te zijn. Ik kende dat gevoel helemaal niet, maar de dood van mijn kind haalde soms het lelijkste in mij naar boven.

Al weken had ik op gezien tegen deze dag. Ik voelde mij op en top moeder en voelde zoveel liefde voor mijn kindje. Maar nog niet eerder had ik mij zo ongelofelijk onzichtbaar gevoeld als moeder. Het verlies van mijn kind voelde enorm eenzaam. Ondanks dat de mensen die er  voor mij waren had ik mij nog nooit zo alleen gevoeld.

Ik was lid geworden van een club waar ik nog niet eerder bij had gehoord, de club van moeders. Maar niemand zag dat ik lid was. En niemand deed alsof ik erbij hoorde. En wanneer ik hard zou schreeuwen dat ik er heus bij hoorde zou ik gek aangekeken worden. Het enige dat je nodig had om aan te tonen dat je bij de club hoorde was een kind, en juist dat was ik verloren.

En hoewel ik uiteindelijk nog twee keer moeder mocht worden en mijn Moederdag gevuld zal zijn met lieve kusjes en knutsels, blijft Moederdag een dag met een gitzwart randje. Een dag waarop er een pijnlijk lege plek verschijnt zo in de ochtend op ons bed. En hoewel het niet gaat om de cadeautjes op deze dag….. is er voor mij altijd één tekort.

Lieve mama met een gebroken hart op Moederdag,

Juist op deze dag voelt jouw pijn misschien wel onzichtbaarder dan ooit…
Ik zie je….

Misschien kende je enkel de hartslag van je baby, misschien hield je jouw baby wel in je armen

Misschien verloor je gisteren jouw kind, of misschien wel 30 jaar geleden

Ik weet dat jij het niet vergeet
En ik wil dat je weet dat ik dat ook niet doe

Ik zie je pijn maar ik zie nog veel meer onvoorwaardelijke liefde
Een liefde die sterker is dan pijn
Sterker dan teleurstelling
Zelfs sterker dan de dood

Ook al zie je onwijs op tegen deze dag
Moederdag is ook voor jou

Vooral vandaag

Ik wil dat je weet dat ik je zie
Je doet er toe
Je bent een moeder

Je bent niet alleen
Je bent geliefd

Liefs,

Roos


Roos Bodewes: 
33 jaar en mama van Lev* (‘15) Sam Ezra (’16) en Eden Lev (’18) werkt als casemanager voor Jeugdzorg, is dol op fotograferen, schrijven, koken, interieur en op haar familie en vrienden.