‘Het leven heeft van mij gewonnen’. Dit is het eerste wat ik zei toen Juliëtte was overleden. Het leven dat ik tot dan toe altijd zo mooi had gevonden, leek een spel met mij te hebben gespeeld. Een oneerlijk spel en een spel waar ik niet eens een kans van kreeg om te kunnen winnen. Het werd voor mij ingevuld en voor mijn gezin.
Ik wilde gillen, ik wilde stampen, ik wilde huilen, maar ik was stil. Zo ontzettend stil. Ik hoorde mensen mijn huis inkomen, mijn slaapkamer. Nee, ik wil niet dat dit echt is! Blijf van mijn mooie meisje af. Ik wil haar niet laten gaan, maar ze is dood. Echt dood.
Nog nooit kwam de dood zo dichtbij in mijn leven. Als je als moeder je kind verliest, gaat er een stukje met dit kind mee. Ik zie het als ik naar foto’s van mijn leven kijken voor Juliëtte en daarna. Een deel van mij is weg, heel ver weg. Misschien hoort het zo te zijn. Dat als een kind overlijdt er een stukje van zijn of haar moeder meegaat. Zodat het kind niet alleen is.
Als ik dit schrijf verlang ik naar mijn oude ik. Zorgeloos, geen berg te hoog, alles viel altijd op te lossen, maar dit… dit kan ik niet oplossen. Hoe ga ik mijn andere kinderen uitleggen dat hun prachtige nieuwe, lieve zusje dood is? Hoe dan?!
Toen ze ziek werd, hebben we de oudste twee uitgelegd dat hun zusje ‘stuk’ is in de hoop hun niet bang te maken. Hoe vertel je een kind van 3,5 en 1,5 dat het leven niet oneindig is? Waarom moeten zij op deze jonge leeftijd hiermee al geconfronteerd worden? Eigenlijk is hun leven nooit meer zorgeloos en krijgen ze er ook nog een heel verdrietige moeder bij. Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik blij ben dat zij er zijn, terwijl hun zusje niet meer leeft?
Wat dit betreft leer ik iedere dag weer iets. In het begin huilde ik hele dagen. Ja, ik stond op en ging naar buiten, maar ik was er niet echt. En nog steeds ben ik er niet, al weet ik het inmiddels beter te verbergen. De meiden zeggen allebei dat ze blij zijn dat hun ‘vrolijke’ mama weer terug is. Ze vinden het fijn dat ik niet meer zoveel huil. Op die momenten ben ik trots dat ik voor hun de moeder kan zijn die ze verdienen. Ik ben twee mensen in één. Er is namelijk ook nog altijd de rouwende moeder. Die steekt nog iedere dag de kop op. Ik weet het alleen beter te doseren. Ik huil zonder geluid, in de nacht, op zolder als niemand mij ziet. Of als aan het hardlopen ben, om hen te beschermen tegen mijn verdriet.
Sanne Veldhuijzen: is mama van vier prachtige dochters waarvan ze helaas eentje niet kan zien opgroeien. Ze houdt van reizen, winkelen, wijn en leuke dingen ondernemen met haar lieve meiden.