In de zomer voel ik mijn dochters bij me. Als ik door de bossen loop fladderen ze als een soort vlinders om mij heen. Heerlijk zorgeloos. En zelf ben ik dan ook zorgeloos. Tijdens de donkere dagen van december voel ik mijn dochters nog steeds. Maar ook weer niet.

December staat voor veel mensen volledig in het teken van feest en gezelligheid. Voor mij is het een belastende en zware maand. Ik mis mijn meisjes dan zo. We hadden moeten kibbelen om wie de boom mag optuigen. Stiekem alle kerstcadeautjes moeten pakken om te voelen wat erin zit en moeten tellen hoeveel pakketjes iedereen heeft. Oh wee als iemand een pakketje meer zou hebben.

In plaats daarvan is het stil. De kerstboom staat er wel. Maar alleen omdat het anders zo triest zou zijn. Cadeautjes liggen er niet. Warme chocolademelk drink ik alleen. En ik doe aan cocoonen deze dagen. Gordijnen dicht, televisie aan. Geen kerstfilms, dat zou te veel gevoel opwekken.

Maar dat gevoel is er sowieso. Ik kan er niets aan doen. Het is onvermijdelijk. Ik wil het niet maar het komt gewoon binnen. Ik kan het niet wegduwen of negeren. Iedereen is druk met voorbereidingen en ik wil alleen maar een winterslaap houden. Ik wil pas in januari weer ontwaken. “Je moet er doorheen,” wordt er dan gezegd maar de pijn is te fel en te aanwezig. Zelfs na al die jaren. Ik maak mijzelf gek met de gedachte hoe het zo zijn als ze niet waren overleden.

Dan gaat mijn telefoon. Een vriendin vraagt of ik zin heb om bij haar gezin langs te komen. Zonder uitleg ben ik welkom. Ik stap de warme kamer in en de geur van kalkoen komt mij tegemoet. Ze geeft me een knipoog en ik schuif aan. Haar jongste dochter loopt met een bos bloemen waardoor ik mijzelf geschrokken afvraag of ik geen verjaardag ben vergeten? “Voor jou,” zegt ze. Ik kijk haar verbaast en vragend aan. “Omdat je altijd zo lief bent.”

Ik slik mijn tranen in en ben ontroerd door dit lieve gebaar. Hier draait het om. Om er met kerst gewoon voor elkaar te zijn, familie of niet. Ik lach die avond onbezorgd en ben weer mijzelf. Uit het mooie boeket haal ik de volgende dag 3 bloemen en leg ze op het graf van mijn meisjes. Een klein moment maar een groot gevoel van liefde en gemis

 

Ankie Stuijts: is 43 jaar en mama van drie (engelen) dochters. De oudste overleed in 2002 en in 2005 is ze bevallen van een doodgeboren tweeling. Zij blikt terug maar kijkt ook vooruit…