Ik kijk in de spiegel naar mijn buik en leg mijn handen op het bolletje. In dat bolletje dartelt een klein mensje. Ik geniet van het leven in mijn buik en ik voel de intense liefde. Wij worden een gezin! Mijn leven is perfect, ik ben volmaakt gelukkig! Ik geef het een 10, nee een 11! Ik word gewoon moeder, het is een droom die uitkomt en het voelt ook echt als een droom. Ik fantaseer over hoe ons leven gaat veranderen, hoe ons kind eruit zal zien en hoe wij zullen zijn als ouders.
Een week later is het zover: ons kleine mannetje is geboren. We hebben een zoon en hij heet Boris.
De dagen voor zijn geboorte voel ik mij niet goed, we bellen de verloskundige en ze komt die ochtend bij ons thuis langs. Ze spuit een klodder gel op mijn buik en gaat op zoek naar de hartslag van ons kind. We horen een soort ruis, ik zie haar zoeken, maar ik weet genoeg. Haar blik kruist het mijne en met tranen in haar ogen vertelt ze dat ze geen hartslag kan vinden. We worden doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar bevestigd wordt dat ons kindje is overleden. Ik moet gaan bevallen van ons kindje, ons kind waar we zoveel van houden, maar dat niet meer leeft.
Het is 6 jaar later, ik kijk door diezelfde spiegel in mijn ogen. Ik zie mijn gezicht en zie de rimpeltjes die ik de laatste jaren rond mijn ogen heb ontwikkeld. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld en kijk naar de persoon die ik ben geworden. Ik ben moeder, een trotse moeder. Boris overleed, maar hij heeft mij moeder gemaakt. De gevoelens van liefde en trots zijn onbeschrijfelijk.
Nu, 6 jaar later, heeft Boris een zusje en een broertje gekregen, net zo prachtig, net zo liefdevol, maar ook net zo stil. Ook Saar en Simon werden te vroeg geboren doordat de bevalling zich te vroeg aandiende.
Na de geboorte van Boris wist ik het zeker: ik zou het niet aankunnen om nóg een kindje te verliezen. Dat kan ook niet, zoiets mag je niet nog een keer meemaken. Helaas is dit ons nog twee keer overkomen. Ik moet toegeven dat het leven niet altijd makkelijk is. Soms komt de rouw opeens rauw op mijn dak; intense pijn en verdriet overheersen zonder dat ik hier controle over heb.
Maar wat ik wel heb, is vertrouwen. Ik dacht het niet aan te kunnen, maar ik doe het, ik ben het aan het doen. Het is niet altijd gemakkelijk en het is echt hard werken om moeder te zijn van drie overleden kinderen.
Ik kijk nog steeds in de spiegel, ik kijk nu dieper in mijn ogen. Ik kijk naar wie ik zie en ik besef dat ik mijzelf heb onderschat, ik zie een ontzettend krachtige vrouw. Het leven is geen 10 en een 11 zal het zeker niet meer worden, maar ik ga voor een mooie 8.
Over Rianne
Rianne Hofman - van Velthoven (1989) woont samen met de liefde van haar leven in Berkel en Rodenrijs. Samen hebben zij vier kinderen Boris* (2015), Saar* (2016), Simon* (2018) en Noor (2022). Rianne schrijft over haar verlies, dit heeft haar de afgelopen jaren geholpen om haar verdriet, maar vooral ook de intense liefde voor haar kinderen kwijt te kunnen. Daarnaast houdt ze van een wandeling langs het strand of in het bos, skeeleren, lezen en tekenen.