De dood van Juliëtte heeft het perspectief op het leven compleet veranderd. Mijn leven, ons leven, is nooit meer hetzelfde gebleken na de dood van Juliëtte. Bergen lijken hoger te zijn, maar andere bergen zijn volledig verdwenen. 

Bevangen door verdriet
Ik worstel vaak met mijn vertekend wereldbeeld. Waar andere mensen een overlijden als ‘jong’ zouden typeren vind ik dat overlijden opeens oud… Het is geen eerlijke gedachte, ieder overlijden komt te vroeg. Ik raak bevangen door andere heftige overlijdens en vind het moeilijk om hieruit te komen. Het lijkt mij soms naar de keel te grijpen, het verdriet van anderen… Het kan mij bevangen, het gevoel oproepen van het enorme gemis van Juliëtte. De pijn die ik voel, de radeloosheid. Afgewisseld met de paniek, de volledige stilte en om vervolgens weer overvallen te worden door het intense gemis. 

Waarom-vragen
Ik vraag mij vaak af waarom het leven in de wereld zo oneerlijk verdeeld is. Waarom worden er zoveel mensen heel erg oud en waarom sterven er mensen zo ontzettend jong? Soms verlang ik er naar om ‘ergens’ in te geloven, zodat ik niet meer hoef te zoeken naar een verklaring, om vervolgens boos te worden. Want als iemand of iets het leven zou regelen waarom was het dan precies mijn dochter die moest sterven? In mijn hart weet ik dat ik dit niemand gun. Het zou niet eerlijker zijn als het iemand anders zijn of haar kind was. Ieder kind heeft recht op leven maar het maakt mij soms zo ontzettend boos. Ik weet dat dit allemaal voortkomt uit het simpele feit dat ik haar gewoon bij mij wil hebben. Niet de herinneringen, maar haar in levende lijve. Haar zien opgroeien en zien spelen met haar zussen. Gewoonweg bij ons. Mijn hoofd weet dat het niet kan, maar mijn hart en hoofd staan niet altijd op één lijn. 

Mooie woorden
De buitenwereld praat gemakkelijk mee, de clichés vliegen mij om de oren. ‘Ze is er altijd bij, ze zit in je hart’. Lief bedoeld, maar je kind hoort niet in je hart maar bij je aan tafel te zitten. De herinneringen en mooie woorden brengen warme gevoelens met zich mee, maar ze brengen haar nooit meer terug. 

Daarom zoek ik maar weer naar manieren om haar met ons gezin mee te laten groeien, in ons huis én in ons hart. 

Sanne Veldhuijzen: is mama van vier prachtige dochters waarvan ze helaas eentje niet kan zien opgroeien. Ze houdt van reizen, winkelen, wijn en leuke dingen ondernemen met haar lieve meiden.