Ik wiebel op mijn stoel heen en weer. Ik ben aan het werk maar ook weer niet. Mijn gedachten dwalen af. Ik probeer mijn focus te vinden. Loop een rondje, ik ga weer zitten maar ik ben te onrustig. Juliëtte heeft vandaag bezit genomen van mijn hoofd. Van mijn lijf en van mijn bestaan. Ik kan het even niet loslaten. Ik verlang zo ontzettend naar mijn meisje. Sommige dagen zijn zo ontzettend zwaar. Soms door hele duidelijke triggers. Soms door helemaal niets.
De afgelopen weken krijgt het verdriet langzaam weer de overhand. Ik wil dit niet. Niet nu. Ik wil het doosje opendoen wanneer ik daar behoefte aan heb. Maar de controle over het doosje is nog altijd ver te zoeken. Ik moet een keer gaan accepteren dat de dagen nou eenmaal zo gaan.
Wellicht als ik ooit kan accepteren dat Juliëtte dood is. Dat ze geen kans heeft gehad en dat mijn leven nooit meer hetzelfde wordt. Dat ik voor altijd een loodzware rugzak draag en dat ons leven voorgoed veranderd is. Misschien wordt het dan makkelijker. Iedere keer stel ik mijzelf een nieuw doel. In het begin een doel per maand. Ik probeer een psycholoog. Ik ga meer sporten en leuke dingen doen. Maar nee, dit alles helpt niet. Dan stel ik een doel per jaar. Als je alle seizoenen en feestdagen hebt gehad, dan wordt het misschien wel beter. Maar nee, het verdriet en het gemis blijft. Ja, het verandert door de jaren heen. Het is minder rauw dan in het begin, maar nog altijd net zo groot. We zijn 2,5 jaar verder en het is net zo pijnlijk. Het voelt als de dag van gisteren. De vragen blijven en de antwoorden komen nooit. Waarom mijn kind?
Ik denk aan de gesprekken die heb gehad. De clichés vliegen mij vaak om de oren: “Jij bent zo sterk, jij kunt dit dragen. Als het mij was overkomen dan…” Maar het overkwam deze mensen niet. Het overkwam mij. Het is makkelijk praten vanaf de overkant. Iedereen bedoelt het troostend. En ik neem het ze niet kwalijk. Maar soms wil ik wel roepen: “Ik wil dit niet horen. Het helpt niet.” Maar ik kan de mensen om mij heen ook niet missen. Ik wiebel weer wat heen en weer. Mijn telefoon gaat. Het is mijn man en ik barst in tranen uit. Ik kan het gewoonweg even niet, maar huilen helpt vandaag. De lading is eraf en voor even drukt het wat minder op mijn schouders. Morgen proberen we het weer. Met mijn meisje in mijn hart.
Sanne Veldhuijzen: is mama van vier prachtige dochters waarvan ze helaas eentje niet kan zien opgroeien. Ze houdt van reizen, winkelen, wijn en leuke dingen ondernemen met haar lieve meiden.