Blog

Ik kijk rond op websites die herinneringscadeautjes verkopen. Ik zoek en ik zoek want ik wil per se iets kopen voor jouw verjaardag.

Stom.. ik hoor mijzelf weer ‘verjaardag’ zeggen. Ik hoor mijzelf in mijn hoofd zeggen dat ik ermee op moeten houden: Juliëtte zal nooit verjaren. Het is haar geboortedag, haar ‘jaardag’.

Het lukt niet. Ik had haar verjaardag zo graag willen vieren, maar ik sta op 3 mei opnieuw met lege handen. Zonder mijn vrolijke, dan zevenjarige dochter.

Geen blij koppie bij het opstaan, geen zenuwen voor het cadeau. Nee, we weten niet eens wat jouw lievelingskleur of lievelingseten zou zijn geweest. Alles is altijd maar gissen.

Ik klap mijn laptop dicht. Ik voel mij boos en verdrietig. Wat had ik gewild dat het leven er anders uit had gezien. Wat had ik gewild dat je niet dood was gegaan, was je nog maar gewoon hier bij mij.

Ik denk terug aan de tijd dat we alleen nog maar wisten dat er iets mis was. Wat hoopte ik dat het niet zo ernstig was en dat het echt alleen de opstartproblemen waren, maar diep in mijn hart wist ik allang dat ik weer afscheid van je moest nemen. Maar dat afscheid kwam veel en veel te snel.

Zeven jaar. Zeven jaar lijkt zo lang, maar is zo kort. Ik zie je nog voor mij als ik mijn ogen sluit. Ik voel je, ik zie mijzelf over je neusje aaien, ik praat tegen je. Tot ik mijn ogen opendoe en alles weer weg is.

Ik moet plannen maken voor jouw jaardag. Ik moet mijzelf vermannen voor je zussen en broertje. Het lijkt of een stem in mijn hoofd zegt dat ik een keuze heb. De keuze om dit zwarte gemis mijn leven te laten overheersen en de keuze om mij te laten omarmen in het roze van jouw liefde. Ik hoop dat die stem in mijn hoofd mijn lieve Juliëtte is, die mij influistert om door te gaan. Met dat idee, mijn lieve Juliëtte, zal ik jou op 3 mei vieren. Jouw liefde, jouw leven en alles wat je mij brengt en hebt gebracht, want ondanks het gemis is het geschenk van jou in ons leven mogen hebben duizenden malen groter.