Blog

Een doodgewone oproep van mijn oude verloskundigepraktijk op Instagram. Een gezin (met weinig middelen) zoekt spullen voor een lief baby’tje dat ze gaan krijgen. Mijn gedachten gaan gelijk naar de maxicosi die ik vorige week naar de zolder heb gebracht. De mooie nieuwe maxicosi die ik kocht voor mijn lieve Juliëtte*. Drie keer heeft ze erin gezeten. Twee keer van het ziekenhuis naar huis en één keer terug naar het ziekenhuis.

Ik sluit mijn ogen en zie haar er bijna weer in zitten. Later gebruikte ik de maxicosi voor haar regenboogzusjes en broertje. Eigenlijk is hij meer van hen dan van Juliëtte*, maar zo voelt het niet. Ik kocht deze specifieke maxicosi speciaal voor haar. Een beetje aan de vroege kant in de zwangerschap, maar ach wat kon mij gebeuren. Ik had al twee kinderen en met deze zou het ook wel goedkomen, toch? Even wik en weeg ik in mijn hoofd. Ik heb niks meer aan een maxicosi. Mijn gezin is incompleet compleet. Er komen hier geen kindjes meer bij. Het is druk genoeg en ik ben dankbaar voor de prachtige kinderen die ik heb mogen krijgen. De maxicosi is nog hartstikke goed. We hebben geen ongelukken gehad, zijn er netjes mee omgegaan en daarnaast gingen onze kinderen snel in onze handige autostoelen. Hij zou nog makkelijk voor een kindje gebruikt kunnen worden.

Ik loop naar onze opslagruimte op zolder en ik zie de maxicosi staan. Als een standbeeld in een klein museum waar spullen staan die we niet of tijdelijk niet gebruiken. Zal ik hem weggeven aan iemand die er veel meer aan heeft dan ik? Ik voel een steek in mijn hart. Iedere keer als ik iets weg doe, lijkt het of ik Juliëtte* uitwis uit ons leven. Ik wrijf met mijn hand over de bekleding en ik observeer de maxicosi terwijl ik langzaam afstand neem. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en stuur een berichtje naar mijn oude verloskundigepraktijk. Ik heb wel een maxicosi die ze mogen hebben. Mijn hart zegt dat Juliëtte* niet zou willen dat ik vasthoudt aan spullen waar ik niks meer mee kan en vooral waar zij niks meer mee kan.

De beslissing is goed en het gezin wil de maxicosi graag hebben. Ik loop een rondje door mijn huis waar ik nog andere babyspullen die ik nog heb verzamel. Ook stop ik nog wat nieuwe babyspullen die ik nog heb maar nooit heb gebruikt in een tas. Ik breng samen met het regenboogzusje en -broertje van Juliëtte* de spullen weg. Als ik wegloop kijk ik niet om, maar ik voel hoe een traan mijn ooghoek vult. Heel zachtjes huil ik… want wat mis ik mijn lieve Juliëtte* en wat had ik nog graag nieuwe spullen voor haar gekocht. Maar toch ook ben ik trots op de stap die ik net heb gezet, want ik kan niet alles bewaren om maar te hopen dat ze ooit weer bij mij is.

Mijn leven gaat verder en ik moet door en dat ik spullen weggeef betekent niet dat ik haar wis uit mijn leven, maar juist dat ik haar op een nieuwe en andere manier mag vasthouden.