Je rent buiten en je blonde haartjes wapperen in de wind. Het is koud, maar de zon schijnt. De zonnestralen landen op je neus en geven een fonkeling in je ogen. Je geniet van het buitenzijn. Ik verbaas me over de hoeveelheid energie die je nog hebt, want je hebt niet zo goed geslapen. Je telt de nachtjes af; iedere avond zet je een kruisje op je aftelkalender als er weer een dag voorbij is. Vandaag zet je het laatste kruisje, want morgen is het zover, morgen ben je jarig. Wat vind je het spannend, je wordt al 8 jaar! Je traktatie voor op school staat klaar en de uitnodigingen voor je kinderfeestje zijn geschreven. Je hebt zelf je verjaardagstaart uitgekozen en we hebben een verlanglijstje gemaakt. Je hebt een mooie set Lego gezien en hoopt dat je deze van papa en mama krijgt. Je hebt stiekem in de kast gekeken of je misschien iets kon vinden, maar papa en mama hebben jouw cadeau goed verstopt. Vanavond als je op bed ligt versieren we de kamer met slingers en ballonnen. Wat een leeftijd: 8 jaar! Wat een tijd, 8 jaar…
Soms is het fijn om heel even te verdwijnen in de gedachten over hoe het geweest zou zijn met Boris hier bij ons. Even wegdromen over de tijd met hem, de tijd die er nooit heeft mogen zijn.
Wat had er allemaal kunnen gebeuren in 8 jaar, hoe zou hij er nu uitzien? Zou hij echt blonde haartjes gekregen hebben of misschien was hij wel donkerblond? Zou hij Lego leuk vinden of misschien helemaal niet, houdt hij van buitenspelen en wat zou zijn lievelingseten zijn? Vandaag is het 8 jaar geleden dat zijn hartje stopte met kloppen en morgen is het precies 8 jaar geleden dat hij werd geboren. Zijn leventje stopte, mijn wereld stortte in. Al zouden we zijn verjaardag nooit in maart gevierd hebben omdat Boris veel te vroeg werd geboren en nog te klein was voor het leven, het is wel de dag waarop hij werd geboren en is dit zijn dag. Langzaam hebben we een weg gevonden hoe het leven verder gaat met en zonder Boris en met en zonder zijn broertje Simon en zusje Saar. In de afgelopen jaren is er geen dag geweest waarop ik niet aan ze heb gedacht. Ze zijn er altijd en blijven ook altijd. Het is fijn om te denken aan Boris, Saar en Simon, fijn om de liefde te voelen die ik voor hen voel vanaf het moment dat ze in mijn buik zaten.
Het missen doet pijn en dat wordt met de jaren niet minder. Het missen wordt alleen maar erger, want er komen steeds meer momenten die we van hem moeten missen. Zijn eerste woordjes, eerste stapjes, eerste schooldag, zwemles, kinderfeestjes, sporten, zijn geur, karakter, zijn dromen over wat hij later zou willen worden, grote broer worden, grapjes, knuffels en nu ook zijn achtste verjaardag.
Lieve Boris, we missen je iedere dag een beetje meer.
Over Rianne
Rianne Hofman - van Velthoven (1989) woont samen met de liefde van haar leven in Berkel en Rodenrijs. Samen hebben zij vier kinderen Boris* (2015), Saar* (2016), Simon* (2018) en Noor (2022). Rianne schrijft over haar verlies, dit heeft haar de afgelopen jaren geholpen om haar verdriet, maar vooral ook de intense liefde voor haar kinderen kwijt te kunnen. Daarnaast houdt ze van een wandeling langs het strand of in het bos, skeeleren, lezen en tekenen.