Lieve lieve Neva,

Je tweede jaardag. Twee jaar met zonder jou. Ooit leek het zo onwaarschijnlijk dat ik dat zou halen, alsof het niet te overleven was, zonder jou. Maar daar staan we dan, kwetsbaarder en ook sterker. Rouwen is grillig, de liefde is constant.

Er is zoveel gebeurd in die twee jaar en toch lijkt het ook zo kort geleden dat je hier in mijn armen was. Er waren dagen dat ik niet meer op mijn benen kon staan van het verdriet, letterlijk ondraaglijk verdriet. Er waren dagen dat ik me in mijn verdriet zo eenzaam voelde, zo moederziel alleen, ook al was de ruimte om me heen gevuld met mensen. Er waren momenten dat ik zo boos was dat de pannen door de keuken vlogen en ik het uitschreeuwde van de pijn. Gelukkig is er niet één dag geweest zonder minstens een glimlach. En alle dagen was er liefde, voor jou, je broer, je broertje, je papa en zoveel mensen meer.

In die twee jaar is jouw boompje op de heide, jouw magnolia, een speciale en fijne plek geworden. We komen er graag met z’n viertjes om bijzondere momenten te vieren. En ook met vrienden en familie, met wie we over jou kunnen praten en delen. We zien de seizoenen komen en gaan en zijn ons hier meer bewust van dan ooit tevoren. Vorig jaar, de laatste keer voor de geboorte van je broertje en een week voor je eerste jaardag, stonden we er ook. In de kou, schuilend onder een paraplu in een heuse hagelstortbui. Met kerst hangen er ballen in je boompje. En altijd branden we een kaarsje.

We zijn verhuisd en wat jouw kamer had moeten zijn is stapje voor stapje de kamer van je regenboogbroertje Isar geworden. Natuurlijk ‘ben’ jij daar ook, je engeltje hangt er, alsof je altijd over hem waakt.

Jouw komen en jouw gaan heeft alles veranderd. Eigenlijk ben ik vooral dichter bij mezelf gekomen. Ik vaar een andere koers. Ik durf mijn hart te volgen. En dat maakt me zo dankbaar. Dankbaar voor wat er is, voor het leven. En ook dankbaar dat de “wat als”-vragen er nauwelijks (meer) zijn, dat de “hoe zou je nu toch zijn”-scenario’s (nu) weinig ruimte innemen in mijn hoofd . En vooral ben ik zo dankbaar dat je negen maanden in mijn buik bent geweest, dat we voor altijd verbonden zijn en blijven. Dankbaar voor wat er is, voor het leven.

Natuurlijk is het gemis er, of eigenlijk is het meer het verlangen jou te willen kennen, voor je te willen zorgen. En de tranen zijn er zeker ook. Maar de rode draad door alles is de liefde, de liefde van mij en je papa als jouw trotse ouders.

Vandaag zal er taart zijn om jou te vieren. En kaarsjes en ik hoop ook slingers. Een lach en vast heel veel tranen en ongetwijfeld nog meer liefde en knuffels. ‘Lang zal ze leven’ gaan we niet zingen, maar vast een ander lief liedje. Ik gok op een treinliedje, als je grote broer Tiber mag kiezen. Jij bent er fysiek niet bij maar o zo aanwezig. Want vandaag draait hoe dan ook om jou, lieverd.

Ik heb je oneindig lief,

Je mama.

Over Henrieke

Henrieke Goeken is getrouwd met Tim en mama van Tiber ('17), Neva*('20) en Isar ('21). Het overlijden van Neva heeft alles in een ander licht gezet en inspireert haar om echt haar hart te volgen.