Naast mij fietst een meisje. Ze trapt stevig door. Toch heeft ze nog steeds alle tijd om te kletsen. We fietsen langs de kerk en zien beiden dat we ruim op tijd zijn. Dus kunnen we rustig verder fietsen en kletsen. Dan vraagt ons meisje ineens: “Mama, vind je het goed als Mees vandaag met mij meegaat naar school?” Ik kijk opzij, maar ons meisje fietst rustig door en wacht op mijn antwoord.
Mees is altijd bij ons. Dit hebben we ons meisje altijd verteld. Hij is thuis in zijn hart op de kast, maar hij is ook bij ons als we niet thuis zijn. We nemen zijn foto mee, maar hij zit ook in ons hart. Dit is lastig te begrijpen voor haar. Wat ze wel heel goed begrijpt is dat Mees een ster aan de hemel is en over ons waakt. En ook als er een vlinder langs ons heen vliegt noemt ze vaak Mees zijn naam.
Toch hebben we ook vaak besproken dat Mees echt met ons meekijkt. Dat hij alles ziet wat we doen. Zo zaten we ook samen op de fietst richting school. We spraken over Mees, die wel eens met ons meegaat op de fiets. Het bijzondere was, dat ons meisjebedacht had dat Mees een keuze maakt met wie hij op een dag meegaat. Ze was er op dat moment van overtuigd dat Mees bij ons was, op de fiets. Maar met wie zou Mees meegaan? Ik vroeg haar of Mees mee naar school mocht. Dat vond ons meisje geen goed idee. Mees kon beter mee terug naar huis gaan, want op school kon hij nog niet zoveel zien. Ze dacht aan mij, hoe fijn ik het zou vinden als Mees bij mij zou zijn. Dus toen we bij school aankwamen nam ze afscheid van ons allemaal. Van haar kleinste broertje, van mij en ook van Mees. Daarna ging ze al huppelend naar binnen en ging ik met mijn twee zoons weer naar huis.
Maar vandaag blijkbaar niet, want Mees mag een dagje in haar klas kijken. Als ik haar vraag wat ze Mees gaat laten zien, krijg ik een kleuterantwoord: “Werkjes mama, en buiten spelen.” Enthousiast reageer ik dat Mees dat vast heel erg leuk vindt om te zien!
Inmiddels zijn we bij school aangekomen. Ons meisje zet haar fiets in de stalling en komt haar tas halen. Ik geef haar een dikke knuffel en til haar op om haar kleinste broertje een kus te geven. “Veel plezier vandaag meisje!” Dan roept ze nog even terug: “En Mees, mama!” Dus wens ik ook Mees een fijne dag en zwaai nog een keer. Dan draai ik me om en geef ons kleinste ventje een kus. Wat heb ik toch een mooi gezin. Ben benieuwd naar de verhalen van vanmiddag! Al ben ik bang dat er weer een algemeen kleuterverhaal zal komen. Ach ja… tijd om naar huis te fietsen. Met zijn tweeën dus deze keer.
Over Diane
Diane de Ru, getrouwd en moeder van drie kinderen. Ze beschrijft momenten waarin Mees*, haar sterrenzoon, onderdeel van haar leven en gezin is en blijft. In haar blogs wil ze laten zien hoe haar 'nieuwe' leven er na het overlijden van Mees uitziet.