Blog

Negen maanden lang heb ik mijn adem ingehouden. Op 4 april was het eindelijk zover: Ella’s zusje werd geboren. Ze heet Charlie en ze huilde gelijk, een enorme ontlading. Verder dan de bevalling durfde ik negen maanden lang niet te kijken. Ik was zo bang dat er toch nog iets mis zou gaan. Ik leefde van controle naar controle, van echo naar echo. Als ik haar even niet meer voelde fladderen in mijn buik, gingen we met gierende banden naar het ziekenhuis, soms wel meerdere keren per week.

Ik heb me vaak zo angstig en machteloos gevoeld, bang om ook dit kindje te moeten verliezen. Niemand kon me écht beloven dat het goed zou komen, maar nu was ze er en mochten we haar mee naar huis nemen. Niet via een achteruitgang opgebaard in water, maar via de hoofdingang in een maxi-cosi.

De eerste weken met haar overvallen me enorm. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe ik borstvoeding moet geven, hoe ik haar bedje op moet maken, wat ik met de kruiken moet doen of hoe ik haar moet verschonen. Ik ben al een jaar lang moeder en ik weet helemaal niet hoe ik voor een baby moet zorgen. Het maakt me onzeker en verdrietig. Al deze dingen had ik voor mijn gevoel al lang moeten weten.

Na anderhalve week maken we de eerste wandeling met Charlie in de kinderwagen. Ik voel opluchting en trots, maar ergens ook verdriet. De wagen stond al zo lang te wachten en ik had er zo naar uit gekeken, maar het feit dat Ella er nooit in heeft gelegen doet me zeer. Het is een tweestrijd in m’n hoofd. Ergens had ik misschien tegen beter weten in gehoopt dat de komst van Charlie het verdriet om Ella wat milder zou maken, maar ik zie nu pas echt wat ik al die tijd heb moeten missen. Tegelijkertijd voelt het leven ook weer een stukje lichter als ik naar Charlie kijk. Ik kan eindelijk voor iemand zorgen. En niet zomaar iemand, maar een heel klein lief meisje met een bos blonde haren, net als haar zus.

Soms lijkt het alsof ik van mezelf niet mag genieten. Dan voelt het alsof ik Ella tekort doe. Hoe kan ik nou genieten, terwijl zij er niet meer is? Ergens weet ik wel dat ik geluk mag voelen om Charlie die bij ons is. Dat het niet verkeerd is om blijdschap te voelen naast al het verdriet dat we hebben. Mensen zullen haar niet zomaar vergeten. Mijn hart weet dat, maar mijn hoofd wil soms alleen nog niet mee.