Het is een zonnige dag. Ik geniet van mijn ontbijt aan de tuintafel. Terwijl de ochtendzonnestralen landen op mijn lijf neem ik een slok van mijn cappuccino. Het is stil buiten, ik hoor alleen wat vogels fluiten. Mijn oog valt op de knop van een bloem en er ontstaat meteen een glimlach op mijn gezicht. Nieuwsgierig loop ik met mijn cappuccino nog in mijn hand de tuin in, op zoek naar meer knoppen. Ik ben benieuwd naar de kleur van de bloem die uit gaat komen, welke kleur zal het zijn? Roze, geel of paars?
De dag waarop je moeder wordt, verandert je leven. Bij mij is dit niet anders; wat wel anders is, is dat ons kindje niet meer leefde. Sinds het overlijden van onze kinderen is het een zoektocht naar hoe het gewone leven verdergaat, want het gewone leven, zoals het was, bestaat niet meer. Er zijn drie prachtige kinderen bij gekomen; ze zijn overleden, ze zijn niet meer hier, maar ze zijn vol aanwezig in ons leven. Zo ook tijdens de feestdagen. Dit zijn de laatste jaren niet de gemakkelijkste dagen van het jaar. Ik denk dan aan hoe het geweest zou zijn. Een gedekte tafel, ieder in zijn mooiste kerstoutfit en onder de kerstboom een berg cadeautjes, ingepakt in glimmend papier met mooie versieringen. Met het hele gezin de auto, op weg naar familie, waar we het kerstfeest voortzetten. Als ik daaraan denk krijg ik een brok in mijn keel, want dat het nu zo anders is doet pijn.
Afgelopen Kerstmis stond onze kerstboom te stralen in de woonkamer. Gezellige lampjes, glimmende ballen en de dennengeur kwam je al tegemoet wanneer je ons huis binnenstapte. Onder de boom lagen wat cadeaus, vooraan stonden drie rechthoekige cadeautjes waarvan er een voor Boris, een voor Saar en een voor Simon was. Ook al waren deze cadeautjes niet voor mij, het waren wel de leukste cadeautjes onder de kerstboom. Het noemen van hun namen en de aandacht die er voor onze kinderen is voelt voor mij altijd al als een cadeautje. Ze kregen alle drie een eigen doosje met verschillende soorten bloemzaadjes. Boris kreeg een gele bloemenmix, Simon een paarse bloemenmix, en Saar een roze bloemenmix.
Even later verdeelde ik samen met mijn lief de bloemzaadjes door onze tuin zodat de bloemen deze zomer lekker kunnen pronken!
Ik neem de laatste slok van mijn cappuccino en voel een warm en blij gevoel door mijn lijf stromen. Vandaag zal er weer een mooie bloem uitkomen! Ik loop rustig door de tuin, bekijk de bloemen die er al staan en ga op zoek naar nieuwe bloemknoppen. Bij nieuwe bloemknoppen hoop ik een glimp van de kleur van de bloem te ontdekken. Het blijft nog even een verassing, maar het lijkt erop dat er vandaag een paarse bloem van Simon uit gaat komen. Soms fantaseren we over wat hun lievelingsbloem zou zijn. We bedenken welke bloem ze zelf uit zouden kiezen. Deze bloemen plukken we en nemen we mee naar de begraafplaats, waar ze verder kunnen uitbloeien.
Wat een heerlijk gevoel is dit! Nog even en onze hele tuin staat in bloei met bloemen van Boris, Saar en Simon!
Over Rianne
Rianne Hofman - van Velthoven (1989) woont samen met de liefde van haar leven in Berkel en Rodenrijs. Samen hebben zij vier kinderen Boris* (2015), Saar* (2016), Simon* (2018) en Noor (2022). Rianne schrijft over haar verlies, dit heeft haar de afgelopen jaren geholpen om haar verdriet, maar vooral ook de intense liefde voor haar kinderen kwijt te kunnen. Daarnaast houdt ze van een wandeling langs het strand of in het bos, skeeleren, lezen en tekenen.