Kasten opruimen
Afgelopen weekend stond ik de kledingkast van onze zoon uit te mesten. Geïnspireerd door Marie Kondo op Netflix vouwde ik al zijn kleding op tot kleine pakketjes en zette die rechtop in de lades. Hij keek er eens goedkeurend naar. Ja, zo kon hij zelf alles goed vinden, zonder de hele stapel eerst op de grond te hoeven leggen (en te laten liggen). We waren samen best tevreden over onszelf en hij sprak de wijze woorden: ‘Jij vindt het leuk he mama, om kasten op te ruimen’.

Verlieskast
Kasten opruimen… ik slikte even en dacht aan de kast die ik al drie jaar lang aan het opruimen ben. Mijn ‘Verlieskast’. Vind ik het leuk om die op te ruimen? Leuk niet nee, nodig wel.

Het begrip Verlieskast leerde ik van een rouwtherapeute. Nadat Benthe was geboren gingen we al vrij snel weer over tot de orde van de dag. Althans, dat probeerden we en dat dachten we. Rouw is geniepig, je kunt het niet negeren. Hoe graag ik dat ook wilde, hoe graag ik ook ‘gewoon’ door wilde gaan. Gewoon was niet gewoon meer. Alles was anders en hier hadden we hulp bij nodig.

En zo kwamen we bijna twee jaar na het verlies van Bente bij een rouwtherapeute terecht.

Na een aantal gesprekken, uitleg over rouw, verlies en hoe verschillend mensen daarmee omgaan vertelde zij over de ‘Verlieskast’. Een kast die ieder mens heeft, een kast waar in laatjes en achter deurtjes je verliezen worden opgeborgen. Verlies van personen, maar ook verlies van gezondheid, banen, zelfvertrouwen of wat dan ook. Sommige laatjes in die kast zijn netjes opgeruimd. Er zijn echter ook laatjes die uitpuilen waardoor ze niet dicht kunnen, deurtjes die klapperen, lades die zich ongemerkt vullen en opeens overvol zijn, deurtjes die zo onder druk staan van alles wat erachter zit, dat ze spontaan openvallen en de inhoud eruit dondert.

Is je kast opgeruimd, dan kun je op momenten eens een laatje of deurtje openen op zoek naar herinneringen, of juist het verdriet. Dan zal een kastje eens onverwacht geopend worden door een externe trigger, maar zal de inhoud er niet meteen ongecontroleerd uitrollen. Het streven is dus die kast op te ruimen en een beetje netjes te houden. En hoeveel ik ook houd van het opruimen van kasten, daarin heeft onze zoon helemaal gelijk, met het opruimen van deze kast heb ik moeite gehad, heel veel moeite.

Dat ene overvolle laatje
Dat ene overvolle laatje, dat op de meest onverwachte momenten opensprong en mij overspoelde met de inhoud. Ik wist dat ik het op moest ruimen en dat opruimen ook betekent dat je dingen wegdoet.

Maar ik wilde niets wegdoen van Benthe, niet letterlijk en niet figuurlijk. Ik wilde vasthouden aan haar bestaan. Uit angst dat als ik het niet deed, ze helemaal zou verdwijnen uit mijn leven en onze herinneringen. Loslaten is niet vergeten. Het is anders vasthouden, zoals het zo mooi wordt gezegd.

En anders vasthouden betekende in dit geval een mooie foto afdrukken en neerzetten, zonder te denken dat bezoek dat misschien niet op prijs zou stellen. Een ritueel verzinnen voor haar geboortedag. Een mooie doos kopen om alle papieren, kaartjes en cadeautjes die we hadden gekregen in op te bergen. Het laatje werd overzichtelijker en leger en kan inmiddels soepel gesloten worden. Het springt nog steeds op onverwachte momenten open en dat zal altijd zo blijven. Maar de inhoud rolt niet meer zomaar naar buiten. De inhoud klopt en is met zorg en liefde samengesteld.

En binnenkort mag er nog één papier aan worden toegevoegd en voelt het laatje hoop ik compleet. Om voor altijd bij mij te hebben, om te kunnen openen wanneer ik wil en met liefde en verdriet de inhoud te bekijken.

Klaartje Lee-Stemerdink: is zelfstandig ondernemer en getrouwd met Jay. Na tien jaar hormonen en hoop moeder is zij moeder van Thomas (2013) en Benthe* (2015).