Als iemand mij had verteld dat het leven ooit zo immens kwetsbaar zou kunnen zijn, had ik misschien wat meer bewust genoten van het onbezorgde leven dat ik had.
Dat onbezorgde leven was, nu ik erop terug kijk, misschien nooit echt helemaal onbezorgd maar ik leefde mijn leven in ieder geval in die waan. In één klap veranderde die waan van onbezorgdheid op die 30e van december. De stilgeboorte van onze dochter. Het mooiste dat ons overkwam werd tegelijkertijd de ergste nachtmerrie. Hoe zou ik dit ooit, maar dan ook ooit te boven kunnen komen?
Het is bijna vier jaar geleden.
En ik kan nu zeggen dat het lukt. Het gaat niet over of ooit weg. Het zal er altijd zijn. Het is aanwezig vanaf het moment dat je opstaat, tot het moment dat je in de avond je ogen sluit. Het eerste en het laatste waaraan je iedere dag denkt. Dat blijft voor altijd. Ik zou eerlijk gezegd ook niet anders meer willen.
Ons meisje met blonde krulletjes. In mijn gedachten altijd zo levenloos stil, maar tegelijkertijd is mijn hart vol warmte en liefde voor haar.
Het wordt rustiger met de tijd. Niet meer zo intens verdrietig als in het allereerste begin. Er is geen berusting of acceptatie, dat zal er nooit zijn.
Maar intens gemis met rust.
Rustig gemis.
Over Myrthe
Myrthe Oudenaarden ('85) woont met haar lief in Nieuwerkerk aan den IJssel. Ze is mama van Stevie 'Sue'* (30-12-2017) 'Sep' Louie (13-04-2019) en 'Ted' Freekie (19-04-2021) en werkt als kleuterjuf op een basisschool. Na het verlies van Sue leert zij ontzettend veel van het leven en gebruikt deze leerervaringen als inspiratie voor het schrijven.