Ik werd moeder, maar er was niets om voor te zorgen. Mijn wereld stortte in. Mijn wereld viel compleet stil en de rest ging door. Een kinderwagen op straat was al niet te verdragen. Gevoelens van intense pijn, verdriet en jaloezie waren in overvloed aanwezig.
En dan de mensen om mij heen. Zo lief hoor en iedereen bedoelt alles goed, maar zo onwetend. Ik neem niemand iets kwalijk, het is ook voor de meesten niet te begrijpen. Gelukkig maar.
‘Je bent nog jong.’
‘Het komt vast wel goed.’
‘Het is je vast gegund om straks wel te zorgen.’
‘Ze was daarboven gewoon heel hard nodig.’
‘Lukt het een beetje om het een plekje te geven?’.
Stil.
Adem in, adem uit.
Dat vind ik nogal wat hè. Een plekje geven. Waar dan? Wegstoppen in een kamertje; in je hoofd, in je hart? Hoe?
Het kan niet weg. Het hoeft ook niet weg. Het zal er altijd zijn. Zij zal er altijd zijn.
Gelukkig maar.
Stil.
Zeg dan maar niets.
Luister naar mij.
Sla die arm om mij heen.
Zit met mij samen.
Huil met mij mee.
Wees er in stilte.
Maar blijf haar naam noemen.
Dat is genoeg.
Over Myrthe
Myrthe Oudenaarden ('85) woont met haar lief in Nieuwerkerk aan den IJssel. Ze is mama van Stevie 'Sue'* (30-12-2017) 'Sep' Louie (13-04-2019) en 'Ted' Freekie (19-04-2021) en werkt als kleuterjuf op een basisschool. Na het verlies van Sue leert zij ontzettend veel van het leven en gebruikt deze leerervaringen als inspiratie voor het schrijven.