Zie mijn stilte
Waarom ziet niemand hoe het met mij gaat? Hoort echt niemand mij schreeuwen? Hallo? “Help mij nou toch!”, roept het kleine meisje in mij. Het kleine meisje dat achterblijft, dat schreeuwt om aandacht, terwijl de vrouw die ik ben geworden haar ware gevoelens verbergt voor haar omgeving. Ik doe dit om maar sociaal wenselijk gedrag te vertonen. ‘Vrolijk’ op de momenten dat het moet. Om anderen niet tot last te zijn. Om niet steeds met hetzelfde verhaal aan te komen, dat toch niemand echt begrijpt.
Er zijn velen in mijn omgeving die zeggen: “Als je ergens over wilt praten, kan dat altijd, hè?” En ik weet dat ze het menen. Echt waar. Maar hoe leg je uit dat, op de dagen dat ik zeg: “Ik had moeite om uit bed te komen vandaag”, het eigenlijk betekent dat ik moeite heb de wil te vinden om te leven?
Hoe leg je uit dat jouw opmerking, hoe goed bedoeld ook, bij mij een herbeleving kan triggeren? Dat ik me dan niet alleen voel zoals toen, maar dat mijn lichaam ook oncontroleerbaar begint te schudden en rillen terwijl de beelden door mijn hoofd flitsen? Dat dit meestal ook nog eens gevolgd wordt door heftige migraineaanvallen?
Als je tegen me zegt dat het goed van me is dat ik uitgebreid de tijd neem om te rouwen, kijk ik je verward aan. Want alles wat ik denk is: ‘Nee, ik ben getraumatiseerd.’ En ergens voelt het dan alsof je bedoelt dat ik er te veel tijd voor neem of er te veel mee bezig ben.
Hoe vaak mensen ook tegen me zeggen dat ik alles goed heb gedaan, ik blijf voelen dat het mijn schuld is dat ons kind dood is. Ik ben een ander persoon geworden door wat ik heb meegemaakt. Maar ik ben mezelf hierin ook kwijtgeraakt. Contacten met mijn omgeving voelen niet meer hetzelfde. Ze zijn veel oppervlakkiger, omdat ik niet kan delen wat er in mijn hoofd omgaat.
Het valt simpelweg niet uit te leggen aan iemand die het niet begrijpt. Ik doe alles wat ik doe, omdat het van me verwacht wordt. Niet omdat ik het wil. Het leven voelt leeg en uitzichtloos. Alsof er niets meer is om naar uit te kijken. Iedere dag kom ik thuis, in het lege donkere huis, waar nu een 1-jarig meisje zou moeten zitten spelen en stapjes zou moeten zetten. Het is zo uitputtend.
Wees daarom alsjeblieft begripvol op de momenten waarop de oude ik er voor je zou zijn geweest, maar de nieuwe ik dat niet kan. Als je merkt dat ik dagen wacht met het beantwoorden van je berichtje, geen ideeën heb voor het plannen van een afspraak, geen extra taken op het werk op me neem of bepaalde dingen blijf uitstellen: zie dit als een schreeuw van het kleine meisje dat gezien wil worden. Zie mijn stilte als een schreeuw.
