Blog

Tien jaar…

Het klink zo ontzettend lang… Hoe kunnen er al tien jaren voorbij zijn?

En toch lijkt het soms nog als de dag van gisteren. Ik weet nog precies de details van Tijns geboorte. Hoe zijn handjes om de navelstreng zaten. Zijn geur als hij in zijn mandje bij me was. De verpleegkundige die me hielp met het aantrekken van zijn rompertje. De reacties van mensen. En ook: hoe leeg de dagen thuis voelden.

Ik wéét nog hoe die dagen voelden, gelukkig voel ik ze nu niet meer zo. Het intense verdriet, de pijn van toen heeft plaats gemaakt voor af en toe verdrietige momenten, het gemis. Van het dagelijks praten tegen Tijns foto tot soms ineens beseffen dat ik al weken niet aan hem gedacht heb. Van het enorme schuldgevoel van toen tot aan de gedachte dat ik alles gedaan heb om een goede moeder voor hem te zijn. Van de afschuw van babyshowers en landingsplekken voor ooievaars tot aan het welgemeend bewonderen van pasgeboren baby’s.

Het lijkt alsof ik alle emoties inmiddels heb ondergaan. Hoewel dat soms hard werken was, heb ik ze doorstaan. Dat doet tien jaar.

Er is veel gebeurd in de afgelopen tien jaar. Er zijn gelukkig nog twee kinderen gekomen. Daardoor is de tijd ook snel gegaan. Niet alleen door de aandacht die de kinderen opeisen als eerst een baby en dreumes en later als peuter en kleuter. Het oppakken van een dagelijks ritme, het in de weer zijn met voedingen, sociale afspraken en werk. Ook een verhuizing, een verandering van baan. Het leven gaat echt door. En dat is maar goed ook. De afleiding helpt. Het geeft weer wat vaart in het leven. Hoewel er gelukkig nog momenten zijn van stilstaan bij Tijn en de momenten van toen.

Nog steeds blijft Tijn voor mij die baby die ik toen voorzichtig in mijn armen hield. Ik zie hem nu niet als tienjarige en probeer me dat ook niet voor te stellen. Dat lukt ook niet. Ik vraag me niet meer af: Hoe zou het zijn als…? Nee, het leven is gelopen zoals het is gelopen. Hoe moeilijk ik dat toen vond te accepteren, blijkbaar is het toch gelukt.