Blog

De dagen zijn donker. Achter de ramen verschijnen steeds meer glinsterende verlichte kerstbomen. De kerstdagen staan voor de deur en de eerste plannen worden gemaakt. Plannen waar ik nog steeds moeite mee heb, want ik weet niet hoe de rouw mij zal overvallen. Ik mis mijn kinderen iedere dag, maar tijdens de feestdagen is hun afwezigheid nog sterker aanwezig.

Toch doe ook ik mijn best om de kerstboom op te tuigen. Tijdens het uit de knoop halen van de lichtjes – niet mijn lievelingsklus – zet ik om een beetje in de stemming te komen een playlist vol kerstmuziek op. ‘’It’s the most wonderful time of the year, ‘’ klinkt er door mijn speakers. Vroeger was dit zeker een passende tekst voor mij, ik genoot van de feestdagen, maar sinds het verlies van mijn kinderen past deze tekst niet meer.

Ik versier de kerstboom en beetje bij beetje wordt deze gevuld met glanzende ballen en andere glimmende versiersels. Ik besef maar al te goed dat de glans er voor mij sinds 2015 vanaf is. Toch voel ik een klein sprankeltje, want er ligt nog iets moois te wachten dat ik in mijn boom mag hangen.

Mijn gedachten dwalen af naar een paar weken geleden…

Mijn allerliefste zus, de tante van Boris, Saar en Simon komt naast mij op de bank zitten. Enthousiast vertelt ze dat ze zoiets moois voor in onze boom heeft gevonden. Ze pakt het ornament wat ze voor ons heeft gekocht. Ze laat een prachtig glazen hart met glimmende accenten zien. In het midden zit een rand, met een soort sluiting. Het glazen hart kan open. Ze zegt: ‘’Ik dacht meteen aan jullie, om er iets moois in te doen van Boris, Saar en Simon.” Ik voel een warme golf door mijn lijf stromen.

Het ornament voor in de boom is mooi, maar veel mooier is de symbolische betekenis die eraan vastzit. Nog veel belangrijker is dat er aan onze kinderen gedacht wordt. Ze horen erbij, ook deze Kerst weer. Ik moet de Kerst doorkomen zonder mijn kinderen. Natuurlijk lost het ornament niets op. Ik kan mijn verdriet, het gemis en het verlangen naar mijn kinderen niet in een boom hangen. Het maakt ook niets goed, maar het zorgt ervoor dat het een klein beetje draaglijker wordt.

Kerst zal nooit meer worden zoals het was, de glans komt nooit meer helemaal terug. Dat hoeft ook niet en dat kan ook niet, want ik blijf mijn kinderen missen, dit wordt niet minder. Het enige wat verandert, is dat ik een weg vind, een weg om de aanwezigheid van hun afwezigheid vorm te geven. Ik vind het heel moeilijk dat ze er niet meer zijn, maar ik kan onmogelijk doen alsof ze er nooit zijn geweest.

Dankbaar hang ik het glazen hart op de mooiste plek in de kerstboom. De aandacht en de liefde die mijn kinderen krijgen en de ruimte die ik krijg om over mijn kinderen te praten is mijn mooiste kerstcadeau.