Traumabrein

De eerste uren, dagen en weken na het overlijden van ons meisje. De fysieke pijnen, in elke cel voelde ik het gemis. Tranen waarmee ik de rivier had kunnen vullen waarnaar ze is vernoemd. Maar wat ik heb gedaan, hoe de dagen eruit zagen: ik weet er niet zoveel meer van … zwarte gaten in mijn hoofd.

Mijn geheugen is altijd mijn houvast geweest: vraag me wat ik op welke dag aanhad of heb gegeten en ik kan het je vertellen. Daar koppel ik dan ook andere gebeurtenissen aan en zo heb ik eigenlijk altijd wel paraat gehad wat er die dag op het programma stond.

Behalve dus van die eerste maanden erna.

Natuurlijk, sommige beelden zitten diep in mijn geheugen gegroefd, als een langspeelplaat die vast zit en zich steeds verder inslijt. Van die beelden zou ik soms willen dat ik ze niet had of in ieder geval dat ze niet zoveel pijn deden.

Maar mijn selectieve geheugen lijkt niet stuurbaar. Ik noem het vaak mijn “trauma-brein”. Alsof de dood van ons meisje zo groot en traumatisch is dat er gewoon geen ruimte meer is voor nieuwe beelden. Een simpele Google-zoekopdracht laat inderdaad zien dat door trauma het brein nogal aan verandering onderhevig is (om het mild uit te drukken).

Er schijnen twee ingrediënten nodig te zijn om een schokkende gebeurtenis te boven te komen: steun vanuit de omgeving en je een oplossing kunnen voorstellen.

De oplossing die is er niet: ons meisje komt niet meer terug. Tenzij een oplossing ook betekent: een manier om er mee te leven, dat het gemis en de liefde er zijn en dat dat oké is. En die momenten die heb ik ook. Hoe raar het ook klinkt, ik kan soms denken: het is wat het is, wij hebben het er mee te doen.

Op die momenten voel ik alleen maar liefde en dankbaarheid. Ik ben dankbaar dat ze negen maanden in mijn buik wilde zijn en dat wij na mijn prenatale depressie nog drie hele fijne maanden samen hebben gehad. Het leek ook toen wel alsof we al een heel leven samen hadden geleefd, zo intens heb ik van haar genoten.

Terug naar de andere voorwaarde om een trauma brein het hoofd te bieden: de steun. Die heb ik zeker! Ongelofelijk veel kaarten, bloemen, belletjes, appjes en bezoekjes (toen dat weer mocht). Lotgenoten om mee te delen, zo waardevol. En het belangrijkste: mijn man, mijn kinderen, mijn lieve ouders en dierbare vriend(inn)en.

Het lijkt er dus op dat beide ingrediënten wel degelijk (soms) aanwezig zijn in mijn leven. Dat geeft hoop!

Al denk ik dat de gaten in mijn herinnering blijvend zijn. Gelukkig zijn er foto’s, films en mijn dierbaren die de gaten voor mij kunnen invullen en inkleuren. Zodat niet alles alleen maar een zwart gat blijft maar dit gat zich vult met dierbare herinneringen en nog meer liefde! En ooit durf ik misschien wel de video’s te kijken … waar ze zo confronterend stil op zal zijn.

Onze mooie lieve Neva.

Over Henrieke

Henrieke Goeken is getrouwd met Tim en mama van Tiber ('17), Neva*('20) en Isar ('21). Het overlijden van Neva heeft alles in een ander licht gezet en inspireert haar om echt haar hart te volgen.