Blog

Vrij snel na het overlijden van Saar kwamen de artsen naar ons toe om te overleggen wat we met haar wilden doen. We hadden een aantal opties. Wij hebben ervoor gekozen om Saar te laten begraven op een officiële begraafplaats. Vanwege haar termijn mochten wij haar ook in onze tuin begraven, maar wij vonden dat meer iets wat je met een konijn zou doen en niet met een baby. Acht uur geleden was ik nog gelukkig zwanger, met een beweeglijk meisje in mijn buik en nu moest ik als ‘kersverse moeder’ gaan beslissen wat we met ons overleden dochtertje gingen doen. Nu ik eraan terug denk, voel ik weer die enorme golf van emoties. Ik was bezig met het inrichten van de babykamer, niet met het regelen van een uitvaart. Een van de artsen gaf aan dat niet alle uitvaartverzekeringen dit zouden vergoeden en dat dit wellicht door onszelf gefinancierd zou moeten worden. Maar dat was voor ons geen reden om dit niet te doen.

Gelukkig bleek dat wij beiden een goede uitvaartverzekering hadden en zou de gehele verzekering ook voor Saar gelden. Telefonisch ben ik wat sterker, dus aan mij de taak de uitvaartonderneming te bellen. Eén dag na de bevalling – de dag voor kerst – zat ik op een ziekenhuisbed: “Hallo met Tamara, ik zou het overlijden van onze dochter willen doorgeven.” Verder kwam ik niet.

Gelukkig had ik een vriendelijke vrouw aan de telefoon, die rustig de tijd nam om alles te bespreken. Ineens raakte ik overweldigd door alle emoties. Tot een aantal minuten geleden zat ik in een roes, een zwarte roes. En nu ineens was het zo echt. Saar was dood, mijn buik leeg, onze droom uiteen gespat.

De dag na mijn ontslag uit het ziekenhuis hadden we een videocall met de uitvaartonderneemster. Het was tweede kerstdag maar de boom had ik al naar buiten gewerkt. Geen vrolijk kerstfeest voor ons dit jaar.

Tijdens de call bespraken we dat wij geen uitvaart wilden in een uitvaartcentrum. In onze ogen vier je bij een ceremonie het leven dat iemand gehad heeft en haal je mooie herinneringen op. Saar had nog geen echt leven gehad. Wij konden uren over haar vertellen, maar wij vonden een kleine ceremonie aan het graf wat beter passen. We kozen een mandje uit waarin Saar begraven zou worden en een gedicht dat door de uitvaartonderneemster zou worden voorgedragen. Ik schreef namens Robin en mij een brief aan Saar. Deze wilde ik zelf voordragen maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan. Wij kregen de tip om een foto van ons aan Saar mee te geven. Een vrolijke en gelukkige foto van haar ouders. Huilend ben ik door onze foto’s gegaan en heb ik er een aantal af laten drukken om uiteindelijk een mooie zomerse foto van ons in haar mandje mee te geven.

Met tien mensen van onze naaste familie en vrienden hebben wij op een zonnige en koude woensdagochtend afscheid genomen van Saar. Iedereen kreeg van ons een roos om aan Saar mee te geven en zelf hebben wij een hartje van rozen op haar graf geplaatst. Ondanks het verdriet overheerste een gevoel van liefde voor haar. Saar was al zo geliefd.

Wij zijn nog steeds heel blij dat we haar begraven hebben. Door haar grafje te onderhouden kunnen we toch voor haar zorgen. Geen luiers en flesjes, maar bloemen en plantjes.