Je ziet het vaak in films als de personages iets heftigs overkomt. Het beeld vertraagt en het geluid vervormt. Alles gaat in slow-motion. De wereld stopt met draaien. Er is alleen een oorverdovende stilte. Gelukkig is het maar fictie. Tot ik met mijn dikke 37-weken-zwangerschapsbuik op de tafel bij de verloskundige lig, omdat ik mijn baby niet meer voel. Het apparaat om de hartslag te horen, wordt meerdere keren over mijn buik bewogen. Geen hartslag.
Ik word in een rolstoel gezet en met vliegende vaart naar een echoapparaat gereden. Het kloppende hartje dat we altijd horen, blijft dit keer uit. Oorverdovende stilte. Alleen de woorden “uw baby is overleden.” Nooit gedacht dat ik de ware betekenis van oorverdovende stilte zou ervaren.
Op dat moment stort onze wereld in. Het lijkt of ik vertraag. Geluid komt niet meer binnen en er is een oorverdovende stilte in mijn hoofd. Het voelt of ik alleen op de wereld ben en ik van een afstandje naar mezelf kijk. Ik wil schreeuwen, huilen, op de grond vallen, net als in de film. Maar ik doe niets. Ik ben in shock en verstijf totaal. De slechte film waarin we zijn beland, is helaas geen fictie.
Hoe anders was de nacht daarvoor. Mijn vliezen braken en de bevalling kondigde zich aan. De verloskundige kwam langs voor een controle en de hartslag van de baby was goed. Wat waren we blij dat ons zoontje binnenkort werd geboren. We wilden hem zo graag ontmoeten!
Van een enorme blijdschap en de verwachting onze zoon snel in de armen te sluiten, gaan we naar een ingestorte wereld. Van een roze wolk naar een zwart gat. Ons lieve, mooie zoon Arthur is door onbekende oorzaak plotseling in mijn buik overleden. Na een lange en heftige bevalling wordt hij twee dagen later geboren. Dat moment is magisch. Ondanks het wanhopige besef dat hij niet leeft, zijn we instant verliefd op ons mannetje. Hij is zo perfect dat ik bijna verwacht dat hij toch elk moment gaat huilen. Een week later nemen we definitief afscheid van Arthur tijdens een mooie afscheidsceremonie.
Dan begint het leven ná deze heftige gebeurtenis. Het leven zoals je dat daarvoor kende is er niet meer. In één klap weggevaagd. Het voelt alsof we opnieuw moeten leren leven.
Wat doet het pijn om verder te moeten zonder onze zoon van wie we zoveel houden. Arthur leeft voort in onze harten. We hebben pijn en blauwe plekken op onze ziel. Ons verdriet zit vlak onder de oppervlakte. Hij leeft voort als we hem levend houden in onze gesprekken. Dus vraag af en toe hoe het met ons gaat. Luister naar ons verhaal of sla een arm om ons heen. Anders rest er niets dan oorverdovende stilte.
Kristel Gosens: is getrouwd met Robert en samen zijn ze de ouders van Arthur*. Hun geliefde zoon is aan het einde van een voldragen zwangerschap in de buik van zijn mama overleden. Arthur* is stil geboren in juni 2017.