Blog

Ja hoor, daar is hij weer: mijn welbekende ‘na-de-vakantie-terugkom-dip’. Op vakantie zijn is ingewikkeld, thuiskomen is ingewikkeld, gezinsfoto’s zijn ingewikkeld. Man man man, waarom vind ik toch alles zo ingewikkeld? Ik merk dat ik vaak gewoonweg niet meer goed durf uit te spreken dat ik het moeilijk heb. Nog altijd voelt het verlies van Juliëtte* zo ongelofelijk zwaar. Ik mis een deel. Een deel van mij is weg en kan ik nergens meer vinden. Aan de ene kant wil ik het verdriet zo graag accepteren en roep ik tegen iedereen dat ze maar moeten accepteren dat het bij mij hoort. Maar kan ik zelf wel accepteren dat het verdriet een onderdeel van mij is? Ik vraag mijzelf zo vaak af wanneer het nu eens klaar is… maar het is nooit klaar. Ja, voor de buitenwereld lijkt het vaak klaar, maar nee, dat is het gewoonweg niet.

Op vakantie lopen we langs de boulevard. Onze kinderen zien mensen familiefoto’s nemen op het strand. Zij willen ook. Ik begrijp het. Foto’s zijn leuk en gezellig. De omgeving is mooi. Het weer is goed en iedereen is ontspannen. Een perfecte plek voor foto’s. Ik ga overstag. Het helpt dit jaar dat ik mijn Sam-Juliëtte* (onze knuffel in het geboortegewicht van Juliëtte*) heb meegenomen. Zij kan stand-in zijn zodat we er wat minder incompleet uitzien. Het helpt en ik verzamel alle moed om de foto’s ook daadwerkelijk te gaan maken. Maar de pijn van de foto’s zien is groot. Ze snijden als een mes door mijn hart want zíj is er nooit. Ik zet mijn eigen verdriet opzij, omdat ik weet dat deze foto’s belangrijk zijn voor later. En ja, ik geniet van mijn levende aanwezige kinderen. Ik geniet ervan als ze met ons spelen in het zwembad en als ik met mijn grote gezin ’s avonds aan het diner zit, maar de klap komt altijd. Zoals vandaag, de tranen lijken gewoonweg niet te stoppen. De eerste dag na thuiskomst kon ik het nog verhullen omdat ik alles, maar dan ook alles van de vakantie zo snel mogelijk wilde opruimen, maar daarna, daarna komt de klap, altijd en overal.

Terwijl de tranen over mijn wangen stromen zie ik mijn kaartendeck, dat ik onlangs van mijn lieve mama kreeg: ‘Kleine monnik, kaarten over levenslessen’. Ik besluit een kaart voor mijzelf te trekken, wellicht heb ik er vandaag wat aan. Ik trek de kaart ‘Wees jezelf en niet perfect’. Ik besluit vandaag mijzelf te zijn en het verdriet maar even toe te laten… wellicht dat mijn dip dan morgen weer wat is weggeëbd.