Het is vroeg in de ochtend. Het zonnetje schijnt al fel. Ik drink koffie aan de grote picknicktafel in de voortuin. Even een momentje rust in de drukte van alledag. Ik staar wat voor me uit.
Drie kinderen komen voorbij. Het laatste kind is nog erg klein. Ik denk een jaar of twee. Op een klein loopautootje. Ik denk dat je er net op bent gaan oefenen, want je komt nog niet echt soepel vooruit. Jouw papa schuifelt er langzaam achteraan en duwt je met zijn voet steeds wat verder vooruit. Je zegt ‘hee’ en wijst naar alles wat je op je weg tegenkomt. Het overvalt me. Ik denk aan Sue. Wat zou ons lieve, kleine krullenbolletje nu allemaal zeggen tegen alles wat ze op haar weg was tegengekomen? Zou je al lopen? Zou ik constant achter je aan moeten rennen? En wat zouden je eerste woordjes eigenlijk zijn geweest? Ook ‘hee’, of toch ‘papa’ of ‘mama’?
Ik voel een traan over mijn wang biggelen. Oh, wat mis ik jou, meisje. Vaak ben ik ‘sterk’ zoals velen mij zeggen en leef je met ons mee op de achtergrond. Je bent er altijd bij, houd ik mijzelf dan voor. En dat zeg ik ook steeds als we het over jou hebben. Maar op dit soort momenten overvalt het gemis mij ontzettend. Ik val terug in gedachten dat het allemaal zo oneerlijk is. Waarom kunnen wij niet genieten van jouw eerste keer buitenspelen in het warme zonnetje? Waarom moeten wij iedere dag gaan slapen en opstaan met jou te moeten missen?
Je bent er op deze momenten eigenlijk helemaal niet bij, want je bent niet lijfelijk bij ons aanwezig. We kunnen je niet zien, niet aanraken, niet voelen, niet ruiken. We kunnen alleen zoveel mogelijk aan je denken. Jou er in ons leven van nu bij denken. En dat voelt eigenlijk allesbehalve compleet. Voor de buitenwereld, voor vreemden die ons niet goed kennen, heb je niet eens bestaan! Dat besef doet intens pijn. Ze zien dan alleen de ‘gelukkige’ papa en mama van jouw lieve kleine broertje. Want die is er nu wel…
Gelukkig weet ik dat deze bewuste momenten, zoals nu aan de picknicktafel, voor even zijn. Ergens op deze dag zal het mij weer lukken om te denken dat jij er wel écht altijd bij bent.
En in gedachten schuifel ik op een zonovergoten dag dan langzaam achter jou aan. Je roept ‘hee’ bij alles wat je op jouw ontdekkingsreis in de wereld tegenkomt. Jij op je kleine loopfietsje en met mijn voet duw ik je langzaam vooruit…
Over Myrthe
Myrthe Oudenaarden ('85) woont met haar lief in Nieuwerkerk aan den IJssel. Ze is mama van Stevie 'Sue'* (30-12-2017) 'Sep' Louie (13-04-2019) en 'Ted' Freekie (19-04-2021) en werkt als kleuterjuf op een basisschool. Na het verlies van Sue leert zij ontzettend veel van het leven en gebruikt deze leerervaringen als inspiratie voor het schrijven.