Blog

De wens was er nog steeds na ons stil geboren meisje. De wens om ooit wél een kindje in de box te horen brabbelen, huilen desnoods. Die slapeloze nachten zou ik allemaal voor lief nemen. Niets liever dan dat. Alleen de weg er naartoe bracht mij al in complete angst en paniek. En dan moest het natuurlijk ook nog maar lukken. Wat nu als dit het was? Alleen te moeten leven met dit immens grote verdriet en gemis van onze kleine Sue. Niet ooit die zonneschijn na alle regen te mogen ervaren…

Ik ben mijn dagen in rouw gaan vullen met googelen. Veel vragen heb ik ingetikt. ‘Wanneer weet je het als je klaar bent voor een volgende zwangerschap na een stilgeboren kindje?’ ‘Wat zijn de risico’s op weer een stilgeboren kind?’ Ontelbaar veel forums ben ik gaan doorspitten. Alsof ik daar het antwoord op mijn vragen of de handleiding ‘Hoe nu verder als sterrenmama?’ zou gaan vinden…

Ik werd gewezen op een boek. ‘De Bijbel’, zoals mijn lotgenotenvriendin het noemt. “Altijd een kind te kort, handboek bij zwangerschap na babysterfte.” Zoveel antwoorden kreeg ik op vragen die in mijn hoofd bleven afspelen. Iedere dag las ik er uit. Sommige hoofdstukken meerdere keren achter elkaar. Het werd ook mijn bijbel. Het lezen gaf mij beetje bij beetje de moed, de houvast waar ik naar opzoek was en die ik nodig had. Ik beruste in het feit dat ooit mijn wens groter zou worden dan de angst die nog zo overheersend was. Afwachten en intussen druk met rouwen. Na ongeveer zeven maanden voelde ik dat het zover was.

En daar was dan die positieve zwangerschapstest. Er ging van alles door mij heen. Wát een groot maar nog zo klein geluk… Het raakte mij in alles. Wat nu als het weer mis zou gaan? Ik werd al misselijk bij het idee. Het vertrouwen in mijn lijf was nog heel ver te zoeken, want het had mij destijds zo ontzettend in de steek gelaten. Ik had er niet op kunnen en mogen vertrouwen, juist toen dat zo nodig was. Zou ik het vertrouwen ooit weer winnen? Wat nu als mijn lijf alleen maar stil geboren kindjes kon maken?

Ik besloot onbewust om mijzelf te ‘beschermen’ voor nog meer verdriet. Als het fout zou gaan, dan zou het mij niet meer zo gaan raken als dat het eerder zo erg had gedaan. Ik zou dat gewoonweg niet nog eens aan kunnen. Ik was lichamelijk dus wel zwanger, maar geestelijk was er ‘niets aan de hand.’ Mijn lijf veranderde, maar in mijn hoofd was ik niet in verwachting. Ik stortte mij volledig op mijn werk als kleuterjuf niet denkende aan wat er in mijn lijf voor groots en moois afspeelde. Vaak ging dat goed, maar regelmatig was daar weer die  diepe angst. Dan overviel het mij allemaal weer en was ik gevoelsmatig terug bij af.

Gelukkig speelde het ziekenhuis hier heel fijn op in. Ik mocht zo vaak komen als ik wilde. Dan zouden ze een echo maken en dat zou mij dan weer meer ‘gerust’ stellen. Maar dat was een garantie tot aan de deur. Wie weet hoe de kleine het dan vijf minuten later zou doen? Gevoelsmatig had ik maanden lang opgenomen willen worden. Laat mij daar in het ziekenhuis maar in bed liggen. Dan was ik maar vast op de plek waar ik moest zijn als het weer mis zou gaan. Dan zouden ze het misschien voor kunnen zijn en de kleine kunnen redden, maar dat was niet heel realistisch wist ik.

Mijn therapeut zij toen eens: ‘Wij mensen denken dat we onszelf kunnen beschermen tegen nog eens zo’n groot stuk verdriet door het compleet weg te drukken, maar als het eenmaal zo ver is, zijn het verdriet en de pijn er echt niet minder om. Je moet het geluk voorop zetten en proberen te genieten van al het moois.’ En dat ben ik toen maar gaan proberen.

Daar ligt hij dan. Ruim acht maanden later. Acht maanden van hoop, volle angst en verdriet maar toch ook van moed en soms kleine geluksmomenten.

Onze regenboog. Onze zonneschijn na alle regen. Brabbelend in de box. De slapeloze nachten zijn nu al in overvloed, maar hé, die nemen we voor lief. Niets liever dan dat.