Het is zondagavond. Babet gaat nog even in bad, en ik stap bij haar onder de douche. We spelen met de poppen en ik wieg er eentje onder de douche. Babet wordt op het moment zelfs jaloers op poppen die heel dicht bij mama zijn, dus ze wil ook met mama knuffelen onder de douche. Ik pak haar op, en haar beentjes klemmen zich razendsnel om mijn middel. Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder en ik wieg haar onder de zachte ware straal van de douche. Ik sluit mijn ogen.
In een seconde ben ik terug naar vier jaar geleden. Met mijn dikke buik vol van een levende Boris sta ik onder de douche. Ik streel over de ronde vormen op zoek naar voetjes, handjes en zijn rugje. Zachtjes beweegt hij onder mijn aanraking en ik geniet. Ik verlang naar het moment dat hij in armen ligt. Een klein warm lijfje dat zich volledig aan mij en de warme stralen overgeeft.
Het verlangen is er nog steeds. En inmiddels al vier jaar, weet ik dat dat het bij een gedachte zal blijven. Het toeleven naar zijn vierde jaardag op 29 april begint al vroeg dit jaar. Waar het de vorige jaren begon in april, merk ik nu dat ik er al sinds februari mee bezig ben. Ik ben wat neerslachtig en vind het moeilijker om te genieten van de kleine dingen. Vooral wanneer ik alleen ben, merk ik dat mijn gevoel zweeft in een loze ruimte. Dan voelt het leeg en kil. Ik heb van nature geen somber karakter, maar op het moment moet ik er af en toe tegen vechten om niet te veel te blijven hangen in dit gevoel.
En hoe kan het ook anders, het warme lijfje dat ik had moeten voelen, had hier elke dag moeten zijn. We hadden samen moeten knuffelen, zingen en spelletjes doen. En wat zouden ze het leuk hebben gehad samen, onze twee kleine krullenkopjes.
Ik blijf het zo vreselijk gemeen vinden dat het maar zo kort heeft mogen duren. Dat we Boris maar zo weinig konden voelen en bekijken. Af en toe wrijf ik nog over mijn buik als ik onder de douche sta. Of nee, eigenlijk doe ik dat altijd. En dan denk ik weer aan het leven dat ik in mij droeg. Dan ga ik even terug in de tijd, en voel ik weer het onbevangen verlangen naar mijn zoon. Naar mijn allermooiste Boris…
Anja Dalhuisen: moeder van de allermooiste Boris* en Babet en getrouwd met de liefste man van de wereld. In haar dagelijks leven is ze zangeres, ontwerper, organisator van culturele events en eigenaar van Vlinderkusje.nl. Ze leeft alleen voor liefde en schrijft altijd vanuit haar hart.