Het is 16 maart 2020, de dag van de crematie van Faith*. We komen thuis, bestellen eten en zetten voor het eerst een persconferentie op. Daar krijgen we te horen Nederland in lockdown gaat. Dat betekent dat onze bruiloft op 10 april niet door kan gaan. Dat kan er ook nog wel bij. We kunnen de situatie niet veranderen dus we kunnen niet anders dan accepteren. Naarmate de tijd vordert vind ik het annuleren van de bruiloft niet persé erg, maar het feit dat ik nu de achternaam van mijn man en dochter niet kan krijgen wordt mij even te veel. Ik voel een afstand tussen mij en mijn kind, terwijl mijn man wel dezelfde achternaam heeft. Ik kaart bij hem aan dat ik dan toch de trouwdatum wil verzetten maar ik krijg slecht nieuws. De overname van de zaak die voor eind maart gepland stond, is verzet naar 15 mei. Het is beter om pas daarná te trouwen. Zakelijk snap ik het, maar gevoelsmatig totaal niet. Hoezo moet ik ook al die naam op offeren? Heb ik niet al genoeg ingeleverd? Waarom moet ik offers maken voor zíjn bedrijf? Snapt dan echt niemand dat ik mezelf dan echt meer verbonden voel met mijn overleden dochter? Ik krijg een enorme kortsluiting in mijn hoofd, het maakt mij niks uit wat nou ‘beter’ is. Ik wil dezelfde achternaam! Dit zorgt voor een enorme explosieve ruzie waarbij zelfs mijn ouders en beste vrienden zich afvragen of dit dan ook het einde is van onze relatie. Ik was namelijk zo verdrietig vanwege het verlies van onze dochter, ik was aan het rouwen, ik was enorm gekwetst door mijn omgeving omdat ze zo schrokken hoe heftig ik erop alles reageerde. Mijn man, die kon niks meer goed doen.
Wij werden al in het ziekenhuis gewaarschuwd; veel stellen verliezen elkaar uit het oog en kunnen uit elkaar gaan. Ik was nog nooit iemand van zó dichtbij verloren. Ik maakte kennis met hoe het was om voor het eerst in mijn leven in diepe rouw te zijn. Mijn man heeft zijn vader verloren en dat was ook nog eens behoorlijk vers. Hij wist ongeveer waar hij zich op voor moest bereiden en wat hij kon verwachten, hoewel hij ook hij nu uit ervaring kan zeggen dat rouwen om je vader of om je kind twee verschillende dingen zijn. Er zijn genoeg heftige ruzies geweest. Ruzies die niet over ons gingen maar ontstonden omdat wij samen op hetzelfde moment aan het rouwen waren om onze dochter maar er ook voor elkaar wilden zijn. Daardoor kwamen er frustraties en konden hele kleine dingen zorgen voor de grootste ruzies. Waar we allebei dan ook nog eens super verdrietig om werden en uiteindelijk af en toe huilend bij elkaar lagen omdat we eigenlijk geen ruzie wilde maken maar ook onze dochter zo misten.
Meteen na het gesprek in het ziekenhuis zei ik tegen mijn man dat het ons niet ging gebeuren. We gingen er alles aan doen om het te voorkomen, ik kon namelijk niet mijn kind én mijn man verliezen. Dat zou het helemaal ondragelijk maken. Hij was het er mee eens en we namen alle hulp aan die we aangeboden kregen. Zo had hij iemand om mee te praten, ik werd doorverwezen naar de POP-poli en wij kregen een maatschappelijk werkster die hierin gespecialiseerd was om onze gesprekken samen te kunnen voeren. Dat is de beste keuze die we ooit hadden kunnen maken. Het was misschien een beetje veel therapie en gesprekken maar zo bewezen wij ook weer dat we er echt alles aan deden om elkaar niet te verliezen en konden we na een paar maanden langzaam afbouwen met de gesprekken.
Ik vroeg laatst aan mij man of hij er ooit aan heeft gedacht om onze relatie te beëindigen. Ondanks de heftigheid van de ruzies en de emoties, hebben wij beide nooit getwijfeld aan onze relatie. We wisten diep van binnen dat het over zou gaan. De ruzies werden ook minder toen we apart gingen rouwen, dus niet beide op hetzelfde moment. We rouwden allebei op een andere manier en die manier is altijd gerespecteerd maar nu we ook op andere momenten gingen rouwen konden we er ook voor elkaar zijn. Hij kon mij opvangen en lief voor mij zijn als ik het alleen maar zwart zag en andersom. Dat scheelde voor ons een hele hoop want daardoor kwamen die frustraties niet terug.
Op 6 augustus – de uitgerekende datum van Faith*- werd dan toch de handtekening gezet en kreeg ik ein-de-lijk dezelfde achternaam op ook nog eens een mooie en bijzondere dag.
Shannen Hompes: is getrouwd en sterrenmoeder van haar dochter Faith*. Tijdens de 20 weken echo kregen zij te horen dat het hartje van Faith* was gestopt met kloppen waardoor de bevalling opgewekt moest worden. Uiteindelijk is Faith* stil geboren op 12 maart 2020. Momenteel is Shannen zwanger van haar regenboogkindje. Shannen probeert via allerlei manieren bij te dragen om van het taboe rondom zwangerschapsverlies en babyverlies in Nederland af te komen.