Wat hebben Whitney Houston, Roos Schlikker, Mike Tyson, Reinout Oerlemans, John Travolta, Ellemijn Veldhuijzen van Zanten, Linda Egging, Charlie Chaplin, Keanu Reeves, Prince, Suzan Hilhorst, Jaap Jongbloed, Maurice de Hond, Prinses Beatrix, John Legend & Chrissy Teigen, Monique van der Ven, Eric Clapton, Simone Kleinsma, Anja Dalhuisen, Vanessa Redgrave, Goedele Liekens, Bart Peters, Charlotte Brontë, Sigrid Kaag, Roald Dahl, Ellemieke Vermolen & Sergio Herman en A.F.Th. van der Heijden met elkaar gemeen?
Zij verloren allemaal een kind. Onder verschillende omstandigheden. “Wat moet ik daarmee?” zul je je afvragen, “als je geen kind hebt verloren, of je hebt dit in je omgeving niet meegemaakt. Dan zeggen die namen en dit gegeven je wellicht vrij weinig. Toch hoop ik dat je nog even doorleest. En voor de ouders die dit wel hebben meegemaakt: jullie gaan herkennen.
In dit rijtje ontbrak de Amerikaanse schrijfster Eliszabeth McCracken. Haar boek ‘Hersenspinsel’ gaat over haar voldragen, doodgeboren dochter Phoebe. Ze beschrijft perfect waar de universaliteit van het verdriet van ouders van een overleden kind over gaat: “Ik kan alleen maar zeggen dat het een soort verwantschap is, alsof er een stamboom van verdriet bestaat. Deze tak is voor de overleden kinderen, daar zijn de ouders die zelfmoord hebben gepleegd en hier de geliefde geesteszieke broers en zussen. Als er iets vreselijks gebeurt, ontdek je plotseling dat je er een nieuwe groep verwanten bij hebt gekregen, mensen met wie je kunt praten in het steno van je naaste familie.” Wij ouders van een overleden kind, spreken dezelfde taal, dezelfde steno met een nieuwe familie. Een taal die verbindt waardoor je zonder grenzen snel tot de diepte gaat.
Dat verwantschap dat wereldwijd gevoeld wordt is niet alleen een verwantschap over het spreken van dezelfde taal. En het gaat ook niet alleen over het wereldwijd gevoelde gemis. Dat verwantschap is vooral een verwantschap dat gaat over de liefde. De liefde die blijft stralen voor alle kinderen die aanwezig zijn in afwezigheid. Die liefde is de lichtere kant van de dood. Een manier om met vreugde in plaats van verdriet terug te denken aan het zo intens gemiste kind. Vandaag vieren we die liefde op Wereldlichtjesdag.
Wereldlichtjesdag is de Dag van het Overleden Kind. Op die dag, de tweede zondag van december, worden over de hele wereld om 19.00 uur plaatselijke tijd kaarsen gebrand voor alle overleden kinderen. Brand jij om 19.00 uur een kaars voor deze liefde en schrijf je haar of zijn naam?
Voor alle ouders die blijven houden van hun kinderen, de stille levens. De kinderen die juist vandaag schitteren in afwezigheid.
Dit is een gastblog van Jeanette Rietberg: voorzitter van Stille Levens, auteur & publicist en, boven alles, moeder van Carel*