Wat heb ik dit vaak gedacht. Toen ik hoorde dat je niet gezond was en dat we jou kwijt zouden raken heb ik gehuild, heel veel gehuild. Weet je dat je tranen nooit opraken? Ze bleven maar komen, ik wist niet hoe ze te stoppen. Ik huilde dagenlang. Met en zonder geluid. Het gevoel dat mijn hoofd ieder moment kon exploderen. Ik bleef vaak liggen in bed, met mijn kussen nat van de tranen. Doorweekt draaide ik het kussen na verloop van tijd om op de andere kant verder te huilen.
Jouw papa wist niet meer hoe hij mij kon troosten. Hij probeerde het wel, maar door zijn verdriet en zijn blik vol moedeloosheid werd mijn verdriet alleen maar groter. Zijn verdriet was anders en het was vooral verdriet om mij.
De tekst die wij op het geboortekaartje hadden staan was niet zomaar uitgekozen maar dat het zo zou kloppen, dat had ik niet verwacht. Of wel? Misschien had ik gehoopt dat het niet zo erg zou zijn.
“Niemand die weten kan
hoeveel ik van je hou
Niemand die mij troosten kan
in mijn verdriet om jou
Niemand die begrijpen zal
hoe vreselijk ik je mis
Niemand die beseffen zal
hoe erg die pijn wel is.”
Het klopte allemaal.
Mensen die niet snapten hoeveel ik van jou zou kunnen houden, terwijl ik niet de kans had gekregen om je te leren kennen toen je na 17 minuten in mijn armen stierf.
Alle mensen die om mij heen stonden, maar mijn verdriet niet konden wegnemen.
Zoveel vragen: of jouw dood al een plekje had gekregen, terwijl het gemis telkens groter werd.
En de pijn, de onbeschrijfelijke pijn van een hart dat uit elkaar gerukt is.
Langzaamaan is mijn hart gelijmd, heb ik mijn hart gelijmd. Stukje voor stukje. Ik heb keihard moeten werken om mijn hart weer heel te maken. Eerlijk? Ik kreeg wel een beetje hulp. Met name van jouw papa en je broertjes die mij door de zwaarste dagen sleepten.
Het is geen gaaf hart meer geworden. Je ziet de lijmresten zitten en er missen kleine stukjes. Stukjes die te ver uit elkaar gebrokkeld zijn om ze nog te lijmen. Ik ben trots op mijn gehavende, maar herstelde hart. Het is goed genoeg. Genoeg om lief te hebben, liefde te ontvangen en bovenal doet het mij continu herinneren aan jou.
Jij, mijn grote liefde, mijn lieve baby, mijn trots. Ik mis je kleintje, al 7 jaar, maar ik heb het geluk opnieuw gevonden. En ik denk, nee ik weet zeker, dat jij dat had gewild, hoe schuldig ik mij vaak voel over dat geluk.
Ik ben gelukkig, met jou in mijn hart.
Over Roos
Roos Bodewes: 35 jaar en mama van Lev* (‘15) Sam Ezra (’16) en Eden Lev (’18) werkt als casemanager voor Jeugdzorg. Ze geniet van het samenzijn met haar gezin, familie en vrienden. Roos bezoekt graag festivals en gebruikt haar vrije tijd om te fotograferen, schrijven en koken. Het thuis gezellig maken is iets wat zij belangrijk vindt.