Goedbedoelde adviezen
“Word maar snel weer zwanger.” Het is een van de goedbedoelde adviezen uit mijn omgeving. Mensen weten niet wat ze daarmee zeggen. Het is alsof het even niet goed is gegaan, maar dat het volgende keer wel ‘lukt’. Dat ik dít kind verloren heb, komt niet altijd over.
Tíjn komt niet meer terug en dáár heb ik verdriet over.
Mensen proberen je moed in te spreken, kracht toe te wensen en soms op te fleuren. Maar het verdriet mag er zijn, de kracht mag af en toe ontbreken en het is vooral een kwestie van het ondergaan van emoties. Woorden doen er dan niet altijd toe of lijken misplaatst. De bedoeling is goed, moet ik maar denken. Toch raakt het me elke keer, het steekt als er gezegd wordt: ‘Straks zal het wel beter gaan, wanneer je weer zwanger bent.’ Hiermee wordt niet gedacht aan Tijn. En dát doet pijn.
Erkenning
Mensen die dichtbij staan, denken vooral aan mij als moeder. Hoe moeilijk het voor mij moet zijn om een kind te verliezen. Ook mijn eigen ouders leefden vooral met míj mee. Ze kwamen bijna dagelijks over de vloer, deelden mijn verdriet of maakten zich boos over hoe dingen gelopen zijn. Pas later kwam ook bij hen het besef: ‘Wij verliezen een kleinkind. We hebben te doen met het jongetje dat er niet meer is, met Tijn.’ En toen voelde ik mij pas echt gesteund. Mijn ouders erkennen mijn kind en hebben verdriet om hem.
Weer zwanger
En zelf moet ik ook bekennen dat ik vecht voor erkenning. Ik was inderdaad al snel weer zwanger. Ik heb mezelf en jou, Tijn, er steeds weer van moeten overtuigen dat ik je niet wil vervangen. Ik heb het zo vaak tegen je verteld, met het urntje in mijn handen. Maar het verlangen naar een kind, een broertje of zusje, was zo groot. Ik mocht even aan het moederschap voelen, maar heel even.
Onvervangbaar
Nu heb je een broertje en een zusje gekregen. Twee heel verschillende kinderen met een eigen karakter. Nooit heb ik meer gedacht dat ze jou zouden vervangen. Dat kan ook niet. Jij bent mijn nummer één. En met het noemen van je naam doe ik recht aan jou, Tijn.
Aukje Hilgers: leerkracht in het speciaal onderwijs, getrouwd met Bart en moeder van drie mooie kinderen: Tijn*, Hidde en Tinne, die ze koestert in haar hart of met een dikke knuffel.