Die vreselijke facebook-herinneringen. Ik zou het moeten uitzetten, maar toch doe ik het niet. Vandaag zes jaar geleden… de foto’s die ik liet maken van mijn zwangerschap. De zwangerschap die ik tegelijkertijd met mijn zus deelde.
We gingen samen op de foto, want dat was zo leuk voor onze toekomstige kinderen. Ondanks dat ik continu erg ziek was van mijn zwangerschap vond ik deze fotoshoot zo fijn en zo speciaal. Ik was ervan overtuigd dat onze kinderen beste vrienden zouden worden en samen zouden spelen. Ik genoot van het meisje in mijn buik. De foto’s waren prachtig. Ik straalde van blijdschap. Een derde dochter. Het leven kon niet mooier. Wat een geluksvogel was ik.
Al snel werd de tijd schimmiger… er zou wellicht iets aan de hand zijn met mijn neefje. Meerdere angstige momenten maakten we door. Ik voelde een zinnetje door mijn achterhoofd spoken… wat als we hem kwijtraken of wat als we onze dochter kwijtraken? Nee, zo mag je niet denken. Het komt goed… alles komt goed.
In maart wordt ons lieve neefje gezond geboren. Ik slaak een zucht van opluchting, maar al snel overvalt mij weer het onbehagelijke gevoel dat ik ergens diep in mij mijn hele zwangerschap al meedraag. Ik zeg maar niks… het zal wel niks zijn. Op een middag sta ik op de trap en voor de zoveelste keer merk ik op dat ik de lieve baby in mijn buik zo weinig voel bewegen. Voor de zoveelste keer deze zwangerschap bel ik het ziekenhuis en word ik aan de CTG gelegd. Nee hoor mevrouw, ze doet het geweldig hoor ik weer.
Het knaagt en knaagt en knaagt. Ik zie mijzelf niet als een overbezorgde moeder en toch laat ik mij wegsturen… Dit riedeltje speelt zich nog zo vaak af in mijn hoofd. Ik weet dat de uitkomst niet anders was geweest. Juliëtte* was niet te redden, maar toch… het altijd ‘wat als’ scenario blijft in mijn hoofd hangen. Ik kan het niet parkeren… De facebook-herinneringen schoppen mij iedere keer weer terug naar maart 2016.
Hier begint mijn herbeleving opnieuw… in maart 2022. Zes jaar verder, maar nog altijd gebroken. Een gebroken hart dat nooit meer heelt. Vanaf nu ga ik weer toeleven naar Juliëttes jaardag en de dag waarop we afscheid van haar moesten nemen. Opnieuw ben ik bang voor de maanden die komen gaan… opnieuw voel ik de pijn van dit gigantische gemis.
Over Sanne
Sanne Veldhuijzen-Verhagen (1986) is getrouwd met haar grote liefde Marnix. Samen zijn zij de trotse ouders van Christine (2012), Elisabeth (2014), Juliëtte* (2016), Aurora (2017, Reinder (2019) en Colette (2021). Juliëtte* overleed 17 dagen na haar geboorte aan een hersentumor. Sanne is een levensgenieter, houd van een feestje en een wijntje, fervent sporter en werkzaam als ritueelbegeleider en uitvaartgids. Daarnaast is zij medeoprichters van “Een Sam voor jou”.