Blog

Ik loop het pad af en zie je zitten. Je bent er al. Gehurkt voor zijn plekje met je rug naar mij toe. Kippenvel. Het ontroert me zo intens. Een traan loopt over mijn wang en ik slik. Even sta ik stil en zucht. ‘Meisje toch,’ denk ik. 

Ik had zo gehoopt dat ik de statistieken had gedekt met het verlies van Sue. En dat in onze vriendenkring niemand ooit nog te maken zou krijgen met zo’n immens verdrietig en heftig verlies. Niets bleek minder waar. Daar waar jij er vier jaar geleden bij was -het afscheid van onze Sue- sta jij er nu zelf voor. 

Jullie liefste zoon werd geboren met 37 weken. Zo mooi, maar zo stil. Je voelde geen hartslag meer. Dat, waar je zo verschrikkelijk bang voor was omdat je ons verhaal kende, overkwam jou. Ongelofelijk. Vier weken geleden bracht je hem weg. Een bizar onmenselijke taak. 

En daar zit je nu. Gehurkt. En ik kan het zeggen: ik weet zo waar je nu midden in zit. Ik weet zó hoe zwart het voelt… 

We hebben afgesproken. Op de plek waar jouw lieve Daan en mijn lieve Sue liggen. Dicht bij elkaar. Samen. Zo hebben ze elkaar, daar waar ze ook mogen zijn, vertelde je toen we het er over hadden waar jullie Daan een plekje zouden geven. Wat een prachtig gebaar. Mooi en tegelijkertijd zo verdrietig… 

Het is oudejaarsdag. Ik wilde je graag zien. Vasthouden en even niet loslaten. Jij had behoefte om even samen te gaan. Met alle liefde. In mijn rugzak thee en ook iets sterkers. Glazen ingepakt in keukenrol. 

Samen zitten we daar. Kletsen. Huilen. Maar ook lachen. Van intens verdriet naar even heerlijk lachen en weer terug naar het verdriet. Want dat mag er allebei zijn. Proostend op dat wat ons samen voor altijd zal verbinden. 

Je zegt dat zolang we blijven rouwen er houden van is. En zo is het.