Nadat ik bevallen was, was er niets. Geen kistje, geen begrafenis, niets wat aan hem kon herinneren. Tegenwoordig hebben mensen een plek, maar ik heb geen plek. Anneke Avis interviewde moeders en vaders die in de periode 1945-1970 een kindje hebben verloren rondom de geboorte. De ouders vertellen over hoe ze, tegen de achtergrond van de naoorlogse jaren, het verlies van hun baby hebben beleefd. Het beste was het maar om door te gaan alsof er niets was gebeurd, dachten artsen, familie en omgeving. Voor rouw en verdriet was nauwelijks plaats. Nu onvoorstelbaar, destijds heel gewoon. Hoe was de medische zorg in die tijd? Artsen en vroedvrouwen vertellen over het lot van deze kindjes en hoe de psychosociale zorg zijn intrede deed binnen de verloskunde en neonatologie, waar voorheen alleen de medisch-somatische deskundigheid telde. Uit de verhalen blijkt hoe moeders en vaders deze ingrijpende gebeurtenis hun hele leven met zich meedragen, soms met verstrekkende gevolgen. Kinderarts-neonatoloog Joke Kok schreef het voorwoord.