‘Voordat de klok twaalf uur sloeg werd mijn kindje geboren. Ik hoorde iemand huilen, maar dat was mijn baby niet, dat was ikzelf. Ik heb niets van mijn kindje gehoord, gezien of gevoeld. Voordat ik goed en wel besefte dat ik de bevalling achter de rug had, was mijn kindje weggebracht. In alle consternatie vergat ik helemaal te vragen of het een jongen of een meisje was. Ik was bevallen maar had geen kind.’ Willie Zeldenrust - ten Harkel is gelukkig getrouwd, moeder van een dochter en in blijde verwachting van een tweede kind. Wat kan je nog meer wensen? Maar onverwachts pakken zich aan het eind van de zwangerschap donkere wolken samen. Een droom verandert in een nachtmerrie. Hoewel God duidelijk laat weten betrokken te zijn bij haar leven, schudt het op al zijn fundamenten. Hoe ga je om met dit immense verdriet? Hoe verwerk je een grote lege plek in je lijf, in je hart en in je huis? In ‘Hemelkinderen’ beschrijft de auteur niet alleen haar verhaal, maar ook de ervaringen van andere moeders over een veelbewogen gebeurtenis die hun leven heeft veranderd.