Een zwangerschap is niet altijd een roze wolk. Zo ook was ook de zwangerschap van de auteur verre van ideaal. Een gevecht tegen een placenta praevia totalis (voorliggende placenta) werd uiteindelijk teveel voor dochter Juultje. Zij overleed ten gevolge van deze aandoening in de buik en werd doodgeboren. Een boek met herkenningspunten en steun voor degene die in een vergelijkbare situatie zitten of gezeten hebben.
Tweede bundel (na ‘Geen blote voetjes in het gras’ ) met 48 verhalen rond het thema van het verlies van een kind, uitgegeven ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van de Nederlandse lotgenotencontactgroep Lieve Engeltjes. De uitgave is bedoeld om herkenning aan lotgenoten te bieden en als handvat voor betrokken derden om hen te steunen. Ervaringsverhalen maken het ingrijpende en onuitwisbare van het verlies inzichtelijk. De meeste bijdragen vertellen over het verlies van een kind voor, bij of kort na de geboorte, een enkel verhaal gaat over een wat ouder kind.
In dit boek staat het persoonlijke verhaal over het aangrijpende verlies van de tweeling van Anja. Door een placentaloslating verloren beide meisjes na 31 weken zwangerschap in de buik het leven. Terwijl alles was voorbereid op hun komst en het babykamertje was ingericht, moest onverwacht hun wiegje plaatsmaken voor een kistje en moesten zij naar het graf worden gebracht. Blijde verwachting sloeg om in groot verdriet. Er wordt troost geput uit de gedachte dat deze meisjes van de moederschoot naar het Vaderhuis mochten gaan. Behalve het persoonlijke verhaal bevat dit boek ook toevoegingen van mensen die de ouders begeleiden, zoals de uitvaartbegeleider, de kraamverzorgende, de verpleegkundigen, de gynaecoloog, de predikant, familieleden en vrienden.
Anna en Rob zijn via het medische circuit eindelijk zwanger, van een tweeling. Echo’s worden gemaakt, controles volgen en alles verloopt goed. Twee jongetjes worden geboren, maar één overlijdt. De ouders komen voor een grote uitdaging te staan. De schrijfster neemt de lezer mee in een zeer herkenbaar verhaal van ongewenst kinderloos zijn. Wanneer Anna uiteindelijk zwanger is, worden alle hoogte- en dieptepunten beschreven, afgewisseld met flashbacks uit het dagelijkse leven van voor de zwangerschap. Een aantal gebeurtenissen wordt wel heel uitvoerig en gedetailleerd beschreven, zoals de bevalling. Niet alle lezers zullen daarop zitten te wachten. In sommige alinea’s neigt de schrijfstijl te veel naar spreektaal, vooral in dialogen waarin teleurstellend gescholden wordt. Het thema ‘rouwverwerking na een voldragen zwangerschap’ is goed uitgewerkt, met realistische emoties en gebeurtenissen. De dubbele gevoelens van blijdschap en rouw wisselen elkaar in rap tempo af, wat tegelijkertijd ook de complexheid van het thema weergeeft.
Dit is het vrolijkste verhaal ter wereld met het meest droevige einde,’ schrijft Elizabeth McCracken in dit indrukwekkende en ontroerende relaas over haar eerste zwangerschap. Een paar dagen voor de uitgerekende datum, gebeurt het meest ondenkbare en het afschuwelijkste dat een aanstaande moeder kan overkomen. Elizabeth en haar man krijgen te horen dat hun baby, een jongetje, in de buik is overleden. Hoe ga je om met zo’n groot verlies? En hoe kom je zulk verdriet ooit weer te boven? Het antwoord is ‘niet’, maar je moet verder. En McCracken gaat verder. Met humor, moed en met ongelofelijke hartelijkheid. Dit boek zet een prachtig en liefdevol monument voor haar kind neer. Hiermee zegt ze en bevestigt ze: hij was geen hersenspinsel. Hij heeft écht bestaan. Iedere lezer – ongeacht of hij of zij een groot verlies heeft geleden – zal zich gesteund en gesterkt voelen door dit bijzondere boek.
Het persoonlijke verhaal van Hanneke Kunz over het sterven van haar zoontje biedt herkenning en steun voor wie zelf een kind verliest of dit van nabij meemaakt. Lentekind bevat dagboekfragmenten uit de periode voor en na het sterven van Jesse, het drie maanden oude zoontje van Hanneke Kunz.
Ze beschrijft haar gevoelens als moeder, en laat zien welke impact Jesse’s overlijden heeft op haar en haar man – in hun relatie met elkaar, met hun andere kinderen, met hun omgeving en vooral met God. De dagboekstukjes worden afgewisseld met citaten, gedichten en gebeden over rouw en verlies. Zo biedt de auteur herkenbare en helpende gedachten aan ouders die een soortgelijk verdriet moeten meemaken. Bovenal is Lentekind een getuigenis van Gods aanwezigheid te midden van pijn en verwarring.
Bram en Yvonne Kasse zijn gezegend met twee gezonde kinderen, als zij door de pijn van het verlies van hun pasgeboren zoontje Roan heen moeten. Roan werd met een ernstige hartafwijking geboren. In dit boek geven zij elk vanuit hun eigen perspectief een beschrijving van deze moeilijke tijd. In deze terugblik in dagboekvorm is de lezer getuige van mooie, angstige en verdrietige momenten – zonder ooit het gevoel te hebben een indringer te zijn. Naast het verhaal van Roan vertellen ze ook over hun vierde kindje, Deborah. Ook zij blijkt een aangeboren hartafwijking te hebben. Gelukkig is Deborah door een serie ingrijpende operaties in leven gebleven, maar de zorg over haar gezondheid is een constante.
De debuterende Hilhorst, verslaggever en programmamaker, beschrijft hoe zij haar dochters Sara en Liv kort na hun geboorte verloor aan een zeldzame stofwisselingsziekte. In een krachtige proloog vertelt de auteur aan haar zoontje over hoe het sprookje had moeten aflopen. Het deel ‘Sara’ beschrijft in soms verwarrende, vaak schrijnende flashbacks hoe vreugde, angst, hoop, pijn en liefde door elkaar heenlopen in een periode waarin het leven op zijn kop staat. Eenvoudige herhalingen roepen emotie op. Opvallend is de wisseling in perspectief tussen moeder en kind in de korte hoofdstukken. Het symbool voor de stem van Sara is een gestileerd roosje: teken van leven, maar ook van het einde ervan. Door de piepjonge dochter, en in het deel ‘Liv’ haar geest, aan het woord te laten in verheven gedachten en overdadige metaforen, schept de auteur afstand. Een literair geschreven rouwboek met veel herkenbare momenten voor ouders die ook een baby rond de geboorte verloren.
Suzan Hillhorst is ambassadeur van Stille Levens.